یادداشت روز به قلم محمد علیان؛

سرانجام ابربدهکاران بانک ها به کجا انجامید؟

به راستی در این جامعه ای که زندگی می کنیم بسیار عجیب و غریب به نظر می رسد . چنین متصور است این نگرانی تعجب و حیرت همگان را بیافزاید . از طرفی میلیونها نفر از خانواده های نجیب و آسیب پذیر با دریافت حداقل حقوق بازنشستگی با چند سر عائله ، نوه و نتیجه ، مستاجر و خانه به دوش در شرایط دشوار معیشتی زندگی می کنند شاید این قشر آبرومند محتاج به نان شب باشند . از طرفی دیگر برخی از افراد با نفوذ سیاسی ، نزدیک به حاکمیت با سوءاستفاده از پست ، مقام و موقعیت اجتماعی خود ، بدون سپرده بانکی و ضامن معتبر ، میلیاردها تومان از بانکها وام دریافت داشته که از زمان پرداخت آن سالها می گذرد و آب از آب تکان نمی خورد . در این شرایط تورم ، گرانی و بیکاری که آه از نهاد آدمی برمی آید این نورچشمی ها یا به خارج از کشور گریخته اند یا سرانجام نامعلومی دارند که بازپرداخت آن هنوز در پرده ابهام می باشد .

آیا تاکنون از خود پرسیده ایم این نامحرمان و نامردان و خائن به انقلاب و کشور چگونه با کدامین پشتوانه و رابطه به خزانه بیت المال دست درازی کرده اند ؟ آیا این مبالغ هنگفت و کلان که در ذهن و فکر هر ایرانی با احساس و صبور نمی گنجد ، بدون ضامن معتبر یا سند مالکیت ارزیابی شده آنهم بدون سپرده طویل المدت چند صد میلیارد تومان وام دریافت نمود ؟ آیا نمی توانستیم چندین کارخانه و شرکت را راه اندازی نمود که مدتها فعالیت و تولید ندارند ؟ چه دستهای پلید پشت پرده در سیستم بانکداری کشور است که اینگونه بیت المال حیف و میل یا سرمایه ملی ، میهنی از مرز خارج می شود ؟

نقش صدا و سیمای کشور چیست ؟ آیا تبلیغ پفک ، آدامس ، بستنی و . . . است ؟ گرچه تعدادی از بدهکاران دانه درشت دستگیر و به سزای اعمال ننگین خود رسیدند آیا به افراد متواری هم دسترسی داریم که پول به خزانه برگردد ؟ چگونه و با چه ترفند و بازی سیاسی خیلی راحت ، بدون دردسر از کشور گریخته اند ؟ مگر نامرئی بوده اند ؟ آیا پس از دستگیری فقط تعدادی از بدهکاران و محاکمه در برابر قانون و عدالت و تحویل به زندان مشکل معیشتی مردم حل شد ؟ یا فقط غم و اندوه عمومی و بی اعتمادی همگانی به دولت و حاکمیت افزایش یافت ؟

خبر ناگوار و ناامیدکننده ابربدهکاران بانکی عین مرض طاعون به سراسر کشور از طریق رسانه های گروهی و فضای مجازی سرایت کرد و سوالات منطقی و به حق در ذهن هر بیننده و شنونده هجوم آورد ، مگر بانکهای کشور ما تابع مقررات ، اساسنامه ، ضوابط و قانون جاری نمی باشند که در مدت کوتاه شاید نیمی از سرمایه های بانک به عنوان وام به اشخاص معلوم الحال پرداخت کنند ؟ اخیرا وام ازدواج برای تشکیل خانواده جوانان فقط صد میلیون تومان تصویب شده که آنهم یک زوج جوان برای دریافت این مبلغ مصوبه می توانند یک دستگاه یخچال یا فرش خریداری کنند که باید از هفت خان رستم بگذرند . برخی ها پس از مراجعه هر روزه و مراجعه با قانون دست و پاگیر ازدواج به علت نداشتن دو نفر ضامن معتبر یعنی کارمند رسمی دولت و سپردن نامه رسمی کسر حقوق ، عطایش را به لقایش بخشیده اند .

فراموش نکنیم سالها قبل که ابربدهکاران یا همان قدرتمندان سیاسی وام های بانکی آنچنانی دریافت کرده اند ، وام ازدواج فقط ده میلیون تومان بود . به راستی نقش دستگاههای نظارتی ذیربط یا ارگان های بازرسی وابسته به بانکها چگونه است ؟ این آخرین بار نیست که شاهد و ناظر این اختلاس هستیم که در لباس ریا ، تظاهر و عوامفریبی در راس هرم قدرت سیاسی ضربه مهلک به اقتصاد کشور وارد می آورند که در نهایت آسیب جدی به همگان می رسد و رشد تورم هم افزایش می یابد. باید دست پلید و سیاه این نابخردان را قطع و کوتاه کرد و اعتماد عمومی را به حاکمیت جلب نمود در غیر این صورت « قهر ملی » قابل لمس و درک است .

payamgooyesemnan