یادداشت روز به قلم محمد علیان؛

کودکان خیابانی و آسیب های اجتماعی

همانطوری که جامعه شناسان و روان شناسان کودک و نوجوان به این نکته مهم و حساس اعتقاد دارند ، سن کودک بر اساس استانداردهای جهانی ۹ سال می باشد که در این دوران و بحران کودکانه ، ساختار فکری و شخصیتی آنها شکل می گیرد که برای آینده جامعه در همه ابعاد مثمر ثمر است و با همان تفکر به دوران بلوغ و جوانی ، میانسالی و سالمندی می رسند و لذا بدین اصل ، کشورهای پیشرفته یا در حال توسعه ، این کودکان امروز که برنامه ساز فردا در مدیریت کلان کشور هستند برای جذب مهارت ، مشاغل ، تحصیل ، هنر ، ورزش ، حرفه آموزی و . . . استعدادیابی کرده و با علاقمندی کودک در همان سن و سال وی را سوق داده و با برنامه ریزی صحیح و مدرن برای بهره برداری سرمایه گذاری می کنند تا در پیشرفت آینده کشور با حس تعهد و مسئولیت سهیم باشند . متاسفانه در جامعه امروزی ما گاهی اوقات قضیه حقوق شهروندی کودکان برعکس اتفاق می افتد و برخلاف آب شنا می کنیم . برخی از مسئولین که طبق تعریف قانون جاری کشور متولی رسیدگی به این بحران هستند ، بی تفاوت و با سهل انگاری پشت میز ریاست عریض و طویل نشسته فقط نظاره گر این جریان اجتماعی یعنی پدیده کودکان خیابانی می باشند که سرمایه فردای ایران عزیز ما ، اوقات فراغ را به بطالت و سرگردانی می گذرانند که سرنوشت نامعلومی دارند . در این روزهای گرم تابستان در خیابانهای پرتردد و معابر عمومی بویژه پشت چراغای قرمز راهنمایی میادین اصلی ، ، وسط ترافیک کودکانی را مشاهده می کنیم که پابرهنه با لباس نامرتب و کثیف مشغول فروش آدامس ، کاغذدعا ، دستمال کاغذی ، فال حافظ و . . . هستند و با خواهش و تمنا از رانندگان و سرنشینان درخواست خرید متاع ارزان خود دارند که میان خودروها با عجله برای فروش کالا و کسب درآمد ناچیز سراز پا نمی شناسند . گاهی اوقات دچار سانحه شده که چند بار این اتفاق ناگوار یعنی برخورد کودک با خودرو رخ داده است . این کودکان بی سرپرست یا بدسرپرست مهاجر که از استان های مرزی کشور و اتباع خارجی به هدف امرار معاش به شهرهای استان ما مهاجرت کرده اند شاید هر لحظه مورد آسیب های اجتماعی یا آزار و اذیت افراد تبهکار قرار گیرند . با توجه به اینکه شبها در مکان نامناسب به استراحت مشغولند . نه اینکه محیط غیربهداشتی هم قابل سکونت نمی باشد . عده ای در حوالی پاساژها ، بانکها ، داروخانه های شهر مشغول تکدی گری یا واکس زدن با سماجت از رهگذران درخواست کمک دارند که دیدن این منظره نه برای استان فرهنگی ، ادبی ما که بالاترین رتبه قبولی و جذب دانشجو در کشور داراست قابل توجیه است نه در شان و شوکت اعتبار کشور سربلند ایران زمین در دنیا می باشد که این فقر کودکان خیابانی زیر ذره بین دشمنان این مرز و بوم پرگوهر است . گاهی اوقات کودکان یا نوجوانان به دلیل گرسنگی برای سیر کردن شکم خود دست به بزهکاری زده که در حین ارتکاب جرم مغازه ها یا سوپرمارکت ها با گریه و زاری ، التماس کودک و وساطت و ترحم رهگذران قضیه حل و فصل می شود ولی این بیماری عین طاعون در جامعه نه اینکه ریشه کن نخواهد شد و توسط مسئولین مربوطه آسیب شناسی یا چاره جویی نمی شود بلکه  هروز ابعاد گسترده تری به خود می گیرد و این داستان هر روز به دلیل افزایش فقر عمومی جامعه ادامه دارد . به راستی آیا این کودکان در کشور ما با داشتن این همه سرمایه های ملی غنی اعم از معادن ، مخازن ، درآمدهای سرشار نفتی و غیرنفتی ، عوارض ، مالیات ، جرائم و . . . نباید در سطح شهر جمع آوری یا حداقل برای آموزش مهارت و حرفه یا تحصیل اجباری سامان دهی شوند ؟ آیا لازم نیست به جای خانه سازی و مساعدت کلان به بازماندگان جنگ تحمیلی در کشور عراق و حمایت های مالی و غیرنقدی به مردم لبنان و . . . نگاهی ویژه به اطراف خود و کودکان بی گناه کشور خود اندازیم تا این بیماری اجتماعی تا اندازه ای درمان شود ؟ آیا دولت وظیفه قانونی ندارد که کودکان مهاجر و آواره را از این آوارگی هر روزه نجات دهد ؟ چگونه کشورهای بلاد کفر از کودکان خیابانی مبتکر ، کارآفرین ، خلاق ، مخترع و . . . می سازند و از این وضعیت نابسامان نجات داده و در جهت آبادانی ، پیشرفت و توسعه کشور برای نسل آیندگان مدیریت دارند ؟ باید با نگاه مثبت بدون تعصب الگوبرداری کنیم تا شاهد این صحنه های نگران کننده نباشیم که دشمن شاد می شود . کمااینکه تاکنون بیگانگان با خصومت از این ماجرای تلخ کودکان خیابانی خرسند بوده اند . امید است دولت تدابیری جدی اندیشد . به امید آن روز

payamgooyesemnan