یادداشت روز به قلم جواد میرحاج؛

بیان علل قیام امام حسین(ع) مهم است

شاید یکی از مهمترین پیام ها و درس های قیام حضرت اباعبدلله همین دو جمله است که “کل ارض کربلا وکل یوم عاشورا”

از کودکی همواره این دوجمله را شنیده ایم و بخصوص در ماه محرم که خیمه عزای سیدالشهدا در هر کوی و برزن بر پا می شود اولین جملاتی که به ذهن میاید همان است که “هر روز عاشورا وهر زمینی میتواند کربلا باشد”

یعنی اینکه بر اساس خوی و فطرت آدمیزاد در هر نقطه ای از کره زمین می شود هم ازظلم سراغ گرفت و هم از ظلم ستیز!

و اینطور نیست که مثلا در جایی از دنیا شما مکانی را پیدا کنی که آدم هایش کلا مبرا از این دو خصیصه باشند اما از آنجا که صفات نیک وبد در افراد تقریبا نسبی است میزان ظلم و ستم و کمیت و کیفیت مبارزه با آن هم  تقریبا متفاوت است بگونه ای که مثلا در واقعه عاشورا حد واندازه ی ستمکاری به اعلا درجه اش رسید و به همین میزان غایت مبارزه با جور و جفا در صحنه ای بنام کربلا توسط حضرت سید الشهدا و یارانش برای همیشه ثبت و ضبط شد!

یکی از نکات و درس های اساسی عاشورا این است که در حالی که در هر جایی دو مقوله ظلم و داد مقابل هم قرار دارند اما این دو را هرگز نمی توان با همدیگر آشتی دادو آنها همواره دو موضوع آشتی پذیر و کنار آمدنی با هم نخواهند بود!

و صد البته اگر در جایی افرادی و حکامی مدعی مبارزه با ستم بوده اما این ادعا در رفتار و کردارشان علنی  و هویدا نبود نمی توان از آنان بعنوان پیروان راه امام حسین نام برد و به همین ترتیب اگر کسانی مدعی ظلم ستیزی بوده ولی کنج عافیت بر گزیده بودند اینان هم هیچگاه در زمره اصحاب سید الشهدا نمی گنجند.

چرا که اوج هنر مبارزه با ظلم وجور با فدا کردن همه چیز و همه کس در تابلوی کربلا تا قیامت به تصویر کشیده شده است!

این مطلب را با ذکر مثالی بیشتر باز می کنم آن اینکه در دنیای امروز شما کدام مبارز با جور وجفا را سراغ دارید که خودش و عزیزانش در اول صحنه مبارزه با ظلم بایستند و اولین کسی را که فدای آرمان خود می کنند همانا جگر گوشه خودشان باشد؟!

در دنیای امروز چه بسا سراغ داریم که مدعیان فلاح و رستگاری در حالی که خود هزاران کیلومتر با صحنه مبارزه فاصله دارند دیگران را برای ادای این فریضه تشویق می نمایند! و در هر مراسمی صرفا به بیان چگونگی شهادت اصحاب امام پرداخته و از آن داستان ها می سازند که این روزها بوفور شاهدش هستیم!

واقعیت آن است که حضرت سید الشهدا و یارانش در اعلی درجه ی فوز و رستگاری هستند و اگرچه گریه بر مصایب آن بزرگواران در جای خود ثواب فراوان دارد ولی باید بدانیم که هدف آن حضرت بعنوان بزرگترین مصلح اجتماعی صرفا کشته شدن خودش و یارانش نبوده بلکه آنچه از همه ابعاد کربلا مهمتر است شناخت دلایل قیام سالار شهیدان و تاسی از آن است

وقتی امام در فرازی از سخنان خود مرگ را در راه مبارزه با ظلم سعادت ابدی و زندگی و مماشات با ستمگران را ننگ و ذلت برشمرد یعنی اینکه هر کس خود را پیرو او می داند با هر نوع ظلمی و در هر جایی و توسط هر ستمگری به مبارزه برخیزد و گرنه ذکر فضایل کربلا بدون توجه به کنه ماجرا و تکیه بر عافیت طلبی نمی تواند بر ادعای تبعیت از درس های عاشورا مهر تایید بزند!

مخلص کلام اینکه اگر هر روز و هر ساعت سینه و زنجیر بزنیم و روضه بخوانیم و گریه کنیم اما در مقابل ظلم و ستم پیرامون خود مماشات کرده و بی تفاوت باشیم بواقع چیزی از راه و مرام شهدای نینوا نیاموخته ایم و در یک جمله خلاصه می توانم بگویم که سید الشهدا امروز و هر زمان دیگر به رهروان واقعی و قیام کنندگان به قسط و عدل خشنود تر خواهد بود تا گریه کنندگان صرف !

هم او که فرمود اگر دین جدم استقامت نمی پذیرد الا با کشته شدنم پس ای شمشیرها مرا در بر گیرید به نظر می رسد این روزها خیل مدعیان تاسی از فرزند رسول ا… با این فراز از مرام سرور شهیدان اهل بهشت فاصله ی زیادی دارند

آنچه امروز شایسته ی مرام حسینی است، رهروی در عمل به کردار آن خورشید عالم تاب است که همانا ایستادن در برابر زور و ستم است نه فقط گریه کردن و مصیبت خواندن که شاعر فرمود:

“پس عزا بر خود کنید ای خفتگان          زانکه بد مرگی است این خواب گران”

payamgooyesemnan