یادداشت روز به قلم محمد علیان؛

رشد جمعیت با بیکاری جوانان میسر نیست

در جامعه امروزی ، جمع کثیری از جوانان که آینده فردای میهن سربلند ما به دست توانای آنان اداره می شود و تعدادشان فزون از شمارند به دلیل بیکاری دچار فراز و نشیب های فراوان و افسردگی شده به طوریکه از طرفی با داشتن مدرک تحصیلات دانشگاهی ، جویای شغل مناسب در ادارات دولتی ، بر اساس بخشنامه های ابلاغی ، استخدامی تحت هر شرایطی امکان پذیر نمی باشد . از طرفی دیگر کارخانجات و شرکت های تولیدی شهرک های صنعتی استان نسبت به سالهای قبل چندان شکوفا و فعال نیست با توجه به اینکه سن جوانان هم از ازدواج گذشته کنار سفره خالی پدر سالمند ، شرمسار زانوی غم و اندوه بغل گرفته در انتظار فردایی روشن و امیدوارکننده لحظه شماری می کنند ولی برخی از مدیران ارشد و میانی به دلیل نفوذ اجتماعی ، سیاسی نزدیک به حاکمیت ، سالها از موعد بازنشستگی آنها گذشته و تحت هیچ شرایطی خیال دست کشیدن از میز قدرت و حقوق های آنچنانی ندارند. حال از پاداش ها و دیگر دریافتی های قابل توجه بگذریم که با کلاه شرعی به نام کارانه ، نیم درصدی و . . . دریافت می دارند ضمن اینکه پست سازمانی را برای جوانان تحصیل کرده متخصص که مدرک دانشگاهی مرتبط مدیریتی دارند محروم می کنند . متاسفانه این خودی ها پس از بازنشستگی و دورزدن قانون ، رابطه ای ، در همان ارگان تحت عنوان شرکتی کارگزار ، پیمانکار بخش خصوصی ، کارآفرین و . . . جذب شده که حقوق دستمزد مزایا آنها بیش از زمانی است که در همان نهاد یا ارگان دولتی شاغل بوده اند .

این اجحاف در حق جوانان جویای کار است که به ناچار به شغل های کاذب اعم از دستفروشی کنار خیابان پناه می آورند تا لقمه نان حلال کسب کرده و به غفلت نخورند که جمع آوری سرمایه اندک و ناچیز این جوانان دستفروش آبرومند توسط سد معبر و درگیری فیزیکی مقوله دیگری است که در این سطور نمی گنجد . در حال حاضر آمار جوانان جویای مشاغل مختلف در ادارات کار و تعاون شهرهای استان با درنظرگرفتن تخصص های علمی و عملی گویای این واقعیت است و صحت و سقم نگارنده را مدلل می دارد که هر روز برای دستیابی به شغل مناسب آرام و قرار ندارند و اگر به عنوان کارگر ساده در واحدهای صنفی بخش خصوصی مشغول به کار شوند چون برخی از شرکتهای تولیدی و کارخانجات به دلیل تحریم و مشکلات مواد اولیه و نوسان قیمت فروش کالا یا قیمت تمام شده در این شرایط بحران اقتصادی نیم نفس می کشند ، با تعدیل نیروی انسانی و کسادی بازار مواجه هستند در شهرک های صنعتی با تنظیم قرارداد موقت یک ماه یا دوماه استخدام و مشغول به کار طاقت فرسا می شوند با توجه به اینکه قبل از شروع کار مدرک تسویه حساب و استعفای کتبی از کارگران اخذ می شود و در اثر کوچکترین اعتراض سختی کار یا حقوق دستمزد و . . . بدون هر گونه حق قانونی اخراج خواهند شد .

به راستی کدامین ارگان باید به این پرسش اجتماعی و اساسی جامعه ما  پاسخ دهد که چرا برخی از مدیران در ادارات و ارگان های دولتی با حفظ سمت چندین پست سازمانی اشغال کرده ولی هزاران نفر از جوانان بیکار ، سرگردان خیابان ها ، بوستان ها و پارک ها هستند ؟ شاید در این روزگار عجیب و غریب ما معجزه ای رخ دهد و فرجی حاصل شود ولی همچنان با این قوانین استخدامی فعلی و ممنوعیت دولت سراسر کشور ، درب روی همان پاشنه می چرخد و هر روز که از عمر بی ثمرشان می گذرد روزمرگی بیش نیست .

به راستی چرا مدیران ارشد و میانی پس از ۳۵ سال خدمت به افتخار بازنشستگی نائل نمی آیند تا قشر جوان پرنشاط و خلاق این نیروی فعال و کارآمد با انگیزه باطنی ملی ، جذب ادارات دولتی و دیگر نهادها و سازمان های وابسته به دولت شده و تشکیل خانواده دهند ؟ مگر ما معتقد نیستیم و شعار هر روز ما در رسانه ها نیست که جمعیت کشور باید رشد چشمگیری داشته باشد ؟ آیا با بیکاری و بدون درآمد و شغل و مسکن می توان تشکیل خانواده داد و زندگی اشتراکی را پایه ریزی کرد ؟ فراموش نکنیم رشد جمعیت با بیکاری جوانان میسر نیست

payamgooyesemnan