یادداشت روز به قلم محمد علیان؛

چرا آمار ازدواج در حال کاهش است؟

در جامعه امروزی که بیکاری و فقر ، امان هر خانواده ای ، بویژه طبقه کم درآمد را بریده است زنگ خطر کاهش آمار ازدواج جوانان به صدا درآمده و به گوش می رسد که واقعا با بحران جدی روبرو شده ایم . هر سال سیل فارغ التحصیلان دانشگاهها ، جویای شغل مناسب به بازار کار روانه می شود ، ادارات و ارگان های دولتی نیازمند نیروی انسانی جوان و متخصص که در حال حاضر ، شرایط و مجوز جذب نیرو ندارند و استخدام در دستگاههای دولتی تحت هر شرایطی ممنوع اعلام شده مگر اینکه نورچشمی ها و خودی های سفارش شده مقامات سیاسی بانفوذ نزدیک به قدرت حاکمیت باشند که رابطه ای بدون ضوابط و مقررات استخدامی در ادارات جا خوش کرده اند . ولی تعداد بی شماری از جوانان این نیروی پرنشاط و با انرژی برای رسیدن به شغل و تشکیل خانواده بیکار و درمانده هستند که سن آنان از زمان ازدواج گذشته و همچنان سر سفره خالی پدر بازنشسته سالمند کم درآمد با لقمه نان بخور و نمیر سر شرم و تعظیم فرود می آورند ولی برخی ها دارای چندین شغل با حفظ سمت در ادارات مشغول به کار می باشند . جمع کثیری از قشر جوان تحصیل کرده در گوشه و کنار معابر عمومی دستفروشی یا در کارخانجات و شرکت های تولیدی نیمه فعال شهرک های صنعتی سرگرم کارگری بوده که برای ادامه این شغل و کسب درآمد ناچیز و اندک آفریده نشده اند . گرچه این مشاغل شریف و آبرومند از راه حلال لقمه نان به دست می آورند تا به غفلت نخورند اما در حیطه تخصص رشته دانشگاهی آنان مرتبط نمی باشد که هیچگونه استقلال شغلی دائم یا مطمئن ندارند و هر روز امکان اخراج آنها متصور است . با توجه به اینکه از طرف کارفرما یا سرمایه گذار قرار سفید امضاء یا استعفا نامه اخذ می شود ، چگونه می توان با این شرایط نامناسب شغلی که هیچ ضمانتی وجود ندارد تشکیل خانواده داد . هزینه های سرسام آور زندگی ، اعم از کرایه منزل و . . . از کدامین منابع باید تامین شود . برخی از مدیران ادارات با حقوق های نجومی ، سالها از موعد بازنشستگی آنها گذشته ولی همچنان در راس هرم مدیریتی مشغول به کار می باشند . تعدادی که به ناچار علیرغم میل باطنی آنها بازنشسته شده در همان اداره یا ارگان دولتی تحت عنوان کارگزار ، پیمانکار ، شرکتی ، قراردادی و . . . میز عریض و طویل را برای جذب جوانان بیکار ترک یا رها نمی کنند تا بستر استخدام برای جویندگان کار مهیا شود . اگر آمار وحشتناک طلاق شهرهای استان را نسبت به سالهای گذشته در نظر بگیریم به این نتیجه علمی دست می یابیم که جدایی این زوج های جوان که شیرازه زندگی آنها از هم پاشیده شده . فقط بیکاری ، فقر و سپس اعتیاد اشاره شده که برخی از جوانان ناآگاه فریب خورده ، در دام تبهکاران و مواد افیون گرفتار که سرنوشت خود و خانواده ها را به منجلاب سیه روزی کشانیده اند .

در حال حاضر تعدادی از جوانان برای کسب درآمد و لقمه ای نان حلال ، به ناچار به دلالی یا شغل های کاذب روی آورده  که با ضررو زیان مواجه شده و عطایش را به لقایش بخشیده و بی هدف و بدون انگیزه به فردای نامعلوم خود می اندیشند که چگونه باید همسر مورد دلخواه ودستیابی به شغل مناسب به خوشبختی و کامیابی برسند ؟ به راستی چگونه باید قشر جوان را با جذب کار و تولید و تلاش در سرنوشت کشور عزیزمان سهیم دانست و در همه امور سازندگی ، توسعه ، پیشرفت ، تولید و . . . مشارکت داشته باشند تا دست در دست هم به مهر و دوستی داده و میهن سربلندمان را آباد کنیم ؟ آیا جوان گرسنه بدون درآمد و بیکار که هویت خود را گم کرده و آینده ای روشن ندارد در این هرج و مرج اقتصادی و ناهنجاری های مدنی و اعتراضات عمومی کف خیابان ، چیزی برای از دست دادن دارد ؟ آیا این نارضایتی ها منجر به فریاد نمی شود ؟ با خود می اندیشید چرا فرزندان برخی از مسئولان ارشد کشور از خارج از کشور با زندگی شاهانه ، همه امکانات رفاهی ، گردشگری ، تفریحی و عیش و نوش برایشان مهیاست ؟ آیا تاکنون از خود پرسیده ایم چرا به ایجاد شغل و ازدواج جوانان که حق مسلم شرعی ، اجتماعی و عرفی آنان می باشد توجه اساسی نشده و بی تفاوت و چشم بسته از حقوق شهروندی این قشر عبور کردیم ؟ آیا با تصویب وام دویست میلیون تومانی ازدواج به عبارتی فقط خرید یکدستگاه یخچال می توان این مشکل اساسی را از ساختار جامعه حل و فصل کرد که متقاضی وام ازدواج برای دریافت مبلغ مصوبه از بانک ها باید از هفت خان رستم بگذرد ؟ گرچه تاکنون دولتهای قبل برای کاهش آمار طلاق به بیراهه گام نهادند اما در این دولت فعلی هم کار به دست کاردان اداره نمی شود . زیرا در دادگاههای خانواده هر روز شاهد جدایی زوج های جوان هستیم که پرونده های موجود در محاکم قضایی ادعای نگارنده را مدلل می دارد که متاسفانه برای برون رفت از این بحران اجتماعی گام مثبت و ثمربخش برنداشته ایم فقط بدون آسیب شناسی جامعه شناسان و اندیشمندان ، به شعاردادن در رسانه های گروهی بسنده کردیم که باید برای درمان این بیماری همگانی بکوشیم که هر خانواده ای با آن دست و پنجه نرم می کند .

payamgooyesemnan