امروز دوشنبه ۱۳ مرداد ۱۴۰۴

اختلال در اینترنت روش مناسبی برای ایجاد امنیت نیست

کد خبر: 11914
زمان انتشار: ۱۲ آبان ۱۴۰۱ - ۱۴:۴۶ بعد از ظهر -
173 بازدید

یادداشت روز به قلم ابوالقاسم کواکبیان؛

اختلال در اینترنت روش مناسبی برای ایجاد امنیت نیست

 

قریب دو ماه است که در کشورمان هر روز اخبار ناخوشایند به گوش می رسد و مردم ما دچار ضرر و زیان شده اند از طرفی شاهد آسیب به جوانان این مرز و بوم هستیم  چه آنانی که به‌عنوان اعتراض به میدان آمده‌اند و چه سربازانی که برحسب مأموریت، برای ایجاد امنیت و برای انجام وظیفه در عرصه هستند. شوربختانه آنچه دراین‌میان نقد بدان وارد است، عملکرد برخی از مسئولان است که با ناکارآمدی، نتوانستند روش خوبی انتخاب کنند تا هم معترضان را قانع کرده و هم جلوی اغتشاشگران را بگیرند و هم مانع آسیب‌رسیدن به نیروهای انتظامی شوند؛ به‌علاوه، ناآرامی‌ها طوری بسط پیدا کرد که دانشگاه‌های ما هم درگیر این معضل شدند.

بدیهی است اداره‌کنندگان کشورمان موظف‌اند که عدالت را جایگزن تبعیض، صلح و رفاقت را جایگزین قهر و کینه، مهر و عطوفت را جایگزین جنگ و درگیری و راستی و صداقت را جایگزین کذب و نفاق و دورویی کنند و طوری رفتار نکنند که به‌جای خاموش‌کردن خشم و اعتراض، روی آن بنزین بریزند و به‌جای گفتار مهربانانه و پدرانه، نفرت‌پراکنی کنند. همانا یکی از کارهای نکوهیده قطع اینترنت بود که بی‌شک موجب دل‌خوری همۀ کسانی شد که با آن سروکار داشتند و ده‌ها میلیون نفر را وادار کردند تا در ظاهر و باطن بدوبیراه بگویند.

بدیهی است امروزه اینترنت یکی از ابزارهای مهم برای مردم در بسیاری از زمینه‌ها، از روابط از راه دور خانوادگی گرفته تا کسب و کار است و احدی راضی نیست در کار و زندگی‌اش اختلال ایجاد شود. به‌راستی با انسداد اینترنت چه تصوری می‌توان از زندگی امروزی داشت؟ آیا ما می‌توانیم ده‌ها سال به عقب برگردیم یا متوقف بمانیم؟ البته در طی تاریخ همیشه برخی افراد با پدیده‌های نوظهور مخالف بودند و از همان ابتدا پرچم مخالفت را بلند کردند و جالب است که بعدها خود یکی از طرف‌داران پروپاقرص آن‌ها شدند. در همین کشور، کسانی بودند که با شناسنامه‌دارشدن افراد مخالف بودند! دیگرانی بودند که دوش حمام را نمی‌پسندیدند. در زمینۀ واکسیناسیون افرادی چون امیرکبیر را خون‌به‌جگر کردند. دوچرخه را هیولا می‌دانستند و حتی با دبستان و مدرسه هم میانۀ خوبی نداشتند. رادیو را جعبۀ شیطان و تلویزیون را عامل تبلیغات بیگانگان می‌پنداشتند. دیدن مهره‌های شطرنج را قبیح می‌دانستند. زمانی اگر کسی ویدئو داشت، جرمش از بسیاری از بزهکاری‌ها سنگین‌تر بود!

خلاصه بعد از تکفیر و تحریم دیش‌های ماهواره، امروزه نوبت به اینترنت، این اختراع عالی بشر رسیده است؛ اینترنتی که در همۀ زوایای زندگی مردم، از بانک‌داری و تجارت و اقتصاد گرفته تا ارتباطات و روزنامه‌نگاری، از تماس تصویری خانواده‌ها گرفته تا جست‌وجوی اطلاعات علمی مختلف، حضور دارد و جالب است همۀ تحریم‌کنندگان تلگرام بعدها خودشان از ین نرم‌افزار سود بردند. به‌هرحال، مسئولان ما به‌جای اینکه به کم‌کاری و ناکارآمدی خود اعتراف کنند و درصدد اصلاح آن باشند و با اینکه دیش‌های ماهواره‌ای را جمع‌آوری کرده‌اند، به‌طور مکرر و با استفاده از ابزارهای نوین چون ده‌ها شبکۀ تلویزیونی و صدها ایستگاه رادیویی، همۀ گناهان را به گردن شبکه‌های خارجی می‌اندازند و اینترنت و فضای مجازی را مقصر اصلی می‌دانند!

در اینجا، نگارنده خدا را گواه می‌گیرد که طرف‌دار صلح و آرامش و رفاه و سرزندگی مردم است و همۀ آرزویش این است که این اقتصاد بیمار بهبودی پیدا کند و دعای او به درگاه خداوند سبحان این است که برای همۀ جوانان امکان اشتغال و ازدواج فراهم شود و طوری شود که همه طرف‌دار اخبار صداوسیمای جمهوری اسلامی باشند و احدی به اخبار بیگانگان توجهی نکند و گردانندگان سایر رسانه‌های مکتوب و… افرادی باشند که مسلمان و دل‌سوز هستند و طالب کوچک‌ترین چشم‌زخمی ازسوی بیگانگان بر این آب‌وخاک نیستند. این مهم امکان‌پذیر نیست مگر اینکه دولتمردان ما فقط خود را نبینند و به‌طورکلی خود را نوکر بیش از هشتادمیلیون جمعیت ایران بدانند و توجه داشته باشند ضمن رفع مشکلات عدیدۀ مردم، از هم‌فکری با همۀ صاحب‌نظران این مرزوبوم و از نظرات همۀ اندیشمندانی که دل در گرو این سرزمین دارند، استفاده کنند و نه اینکه هر فردی سخنی برخلاف میل آنان گفت، او را عامل دشمن دانسته و به تخریب او بپردازند.

در پایان، باید گفت ای کسانی که ادارۀ این مرزوبوم را به عهده دارید، یادتان نرود تنها با وحدت و انسجام همۀ مردم ایران می‌توانید بر قدرت بمانید؛ کما اینکه امام‌خمینی(ره) بارها همه را به وحدت کلمه سفارش می‌کرد و امروزه مسئولان ما برای اعتلای کشورمان راهی جز شنیدن سخنان ده‌ها میلیون ایرانی که بعد از انقلاب پا به عرصۀ حیات گذاشته‌اند، ندارند و لذا برای اینکه نسلی باایمان پرورش بدهیم، باید اول خود به خداوند بخشندۀ مهربان ایمان داشته باشیم و صفات نیک بخشندگی و مهربانی را در خود نهادینه کنیم.

اشتراک گذاری