یادداشت روز به قلم ابوالقاسم کواکبیان؛

کم‌آبی همچنان مشکل اصلی استان

مدتی است کشور عزیزمان دستخوش بعضی ناآرامی‌ها شده که به‌طورکلی هیچ ایرانی مسلمان وطن‌دوستی پذیرای آن نیست و شوربختانه به‌دلیل اینکه برخی از مسئولان درگیر این ماجرای ناخواسته شده‌اند، از وظیفۀ اصلی خود بازمانده‌اند و تمرکز کمتری روی مشکلات پیش رو و زیرساخت‌های کشور دارند. از بحث مشکلات اقتصادی و گرانی‌ها که بگذریم، بزرگ‌ترین چالش پیش روی مردم ما خشک‌سالی و کمبود نزولات آسمانی است و ازآنجایی‌که کشور ما در جهان، کشوری کم‌آب محسوب می‌شود و از طرفی تغییرات اقلیمی موجب کم‌آبی بیشتر شده است، هم‌اکنون با اینکه دو ماه از فصل پاییز گذشته، روزی نیست در اخبار صداوسیما از کم‌آبی صحبت نشود؛ به‌نحوی‌که کارشناسان و خبرنگاران صداوسیما به‌طور مستمر، از کاهش بیش از حد آب و کم‌شدن آن در پشت سدها فیلم و گزارش تهیه و پخش می‌کنند.
بدیهی است مسئولان کشور به‌ویژه مسئولان استان باید به بی‌آبی و کم‌آبی در استان سمنان که استانی کویری است، بیشتر توجه کنند. مردم ما در طی قرون و اعصار به‌ویژه در تاریخ معاصر، مسائل عدیده‌ای چون جنگ‌ها، بیماری‌های همه‌گیر و قحطی‌ها را پشت‌سر گذاشته‌اند؛ اما به هر روی، بی‌آبی معضل مهمی است که نمی‌توان به‌سادگی از آن گذشت. هم‌اکنون همۀ مدیران کشور و همۀ مردم باید به‌جای درگیری و دشمنی با یکدیگر، به فکر روزی باشند که به ایشان گفته شود دیگر آبی برای زندگی وجود ندارد و آنگاه استان کویری و بی‌آب ما به استانی با شهرهای متروک و سکونت‌ناپذیر تبدیل خواهد شد؛ لذا اکثر دل‌سوزان، طی سالیان متمادی، وقوع این معضل را گوشزد کرده‌اند و ده‌ها سال است که گفته می‌شود آب دریای خزر میراث گذشتگان ماست و طی جنگ‌های متعدد با روسیۀ تزاری و فداکاری سردارانی چون عباس‌میرزا توانستیم ثابت کنیم شریک این دریا هستیم که از طرفی هم‌اکنون ازطریق کانال ولگا به دریاهای آزاد راه دارد؛ لذا امکان خشک‌شدن آن به‌هیچ‌وجه وجود ندارد و قریب به بیست سال است که دولت‌ها به مردم وعده داده‌اند که به‌زودی آب این دریا به استان سمنان منتقل خواهد شد و حتی متخصصانْ نقشۀ انتقال آن را آماده کرده و مجلس نیز بودجه‌ای برای آن در نظر گرفته بود.
به‌راستی نسل‌های بعدی ما را نخواهند بخشید و ما را نفرین خواهند کرد و خواهند گفت چرا پدران ما به‌جای آنکه به ما سرزمین سوخته تحویل بدهند، در فکر آبادانی محیط زندگی‌مان نبودند. هم‌اکنون به‌عنوان یک فرد ایرانی دل‌سوز، از یک سو از مسئولان تقاضا دارم به‌جای به‌حاشیه‌رفتن، آیندۀ جوانان این مرزوبوم برایتان مهم باشد و از سویی دیگر، از جوانان خواهش دارم با اتحاد و همدلی کاری کنید کارستان و به‌جای تخریب داشته‌هایمان، به فکر آبادانی باشید. حال که بدون درایت و آینده‌نگری همۀ آب‌های زیرزمینی را که طی میلیون‌ها سال جمع شده بود، با حفر ده‌ها و صدها چاه مصرف کرده‌ایم، لااقل هم‌اکنون با اتحاد، برای حل این مشکل کوشش کنیم. حال که همه افتخار می‌کنیم در زمینۀ علم و فناوری در جهان رتبۀ بالایی داریم، چرا با تلاش مضاعف، درخصوص انتقال آب از دریا اقدام نمی‌کنیم؟ مگر شرکای ما در حاشیۀ دریای خزر، همه‌جوره از آن بهره‌برداری نمی‌کنند؟ مگر آنان با علم و فناوری از کف دریا نفت و گاز استخراج نمی‌کنند؟ مگر ما مدعی پیشرفت در علوم دانش‌بنیان نیستیم؟ پس بهتر است جوانانمان در کمال آرامش و مسئولانمان با تلاش شبانه‌روزی و با استفاده از علم، کاری کنند که ایران نسبت به سایر کشورهای جهان، اقتصادی پویا و پولی باپشتوانه و باارزش داشته باشد و درخصوص توسعۀ کشور اقدام کنند و با تمرکز کامل در پی آبادانی کشور باشند که البته آبادانی با داشتن آب و در کنار آن، داشتن راه‌های مواصلاتی میسر می‌شود که شوربختانه در کشور ما پروژه‌های راه‌سازی نیز لاک‌پشتی به انجام می‌رسد که نمونۀ بارز آن جادۀ حرم تا حرم و جادۀ فیروزکوه به سمنان و ده‌ها پروژۀ نیمه‌کاره‌ای است که صاحب این قلم ده‌ها بار در همین مطبوعه از مسئولان وقت اتمام آن‌ها را تقاضا کرده است.
در پایان، باید گفت روزها، ماه‌ها و سال‌ها با سرعت برق و باد سپری می‌شوند؛ کما اینکه قریب به سه سال از عمر مجلس به‌ریاست آقای قالیباف می‌گذرد و یک سال و نیم است که دولت آقای رئیسی روی کار آمده و با یک چشم‌به‌هم‌زدن به پایان دورۀ خود نزدیک می‌شود؛ آن وقت است که باید بگوییم:
«مجلس تمام شد و به آخر رسید عمر
ما همچنان در اول وصف تو مانده‌ایم!

payamgooyesemnan