یادداشت روز به قلم مسعود کلاهی؛

آلودگی هوا و سکوت مسئولان !!

آلودگی این روزهای شهرهای مختلف کشور فراگیر شده است و تعطیلی مدارس و دانشگاه ها و توصیه های بهداشتی برای افراد مسن و‌کودکان، اصلی ترین فعالیت مسئولان برای این فاجعه بوده است.
شهرهای بزرگ همچون تهران در مرحله بحرانی آلودگی هوا قرار دارند و استان های از جمله سمنان نیز از این آلاینده ها در امان نبوده اند. سرما و ایستایی هوا از عواملی است که است که آلودگی را پابرجا و سلامت جامعه را به خطر می اندازد.
موضوعی که مدیر کل هواشناسی استان نیز نسبت به آن هشدار داد و ضمن اعلام آلودگی علی الخصوص در نقاط غربی استان، اعلام داشت گروه های سنی حساس و کسانی که بیماری قلبی و عروقی و تنفسی دارند فقط در مواقع ضروری از منزل خارج شوند و حتی ورزش را در محیط باز مناسب ندانست.همه اینها نشان از آلایندگی هایی است که در هوا معلق است و همه ما در معرض آن قرار داریم.
اما در این بین مسئولان کجای ماجرا قرار دارند، هنوز مشخص نیست.دلخوش به نزول باران و وزیدن باد با دعا و توصیه به مردم برای کمتر قرار گرفتن در معرض این آلایندگی ها، مهمترین فعالیتی بوده که این روزها شاهد بودیم و سالهاست که به همین منوال هم می گذرد.نکته قابل تامل دیگر آمارهایی است که ارائه می شود.گاه مهمترین عامل آلودگی ها کارخانجات آلاینده اعلام می شوند و گاه خودروها.گاه بنزین بی کیفیت و گاهی هم شرایط جوی و ایستایی هوا. مین مشخص نبودن علت اصلی آلودگی های استان بیشتر مشخص می کند که برنامه آنچنانی در این خصوص نداریم و در گذشته هم هیچ پیش بینی در این مورد نداشتیم.
در حالی کارخانجات آلاینده بخش مهم آلودگی اعلام می شوند که برنامه ای برای کاهش پخش آلاینده های کارخانجات اعلام نمی گردد و صدای کارشناسان محیط نیز در خصوص برخی واحد‌های آلاینده ره به جایی نمی‌برد.
نکته تاسف دار نیز مجوزهای جدیدی است که در خصوص واحد‌های بزرگی همچون لاستیک سازی صادر شده است و علیرغم هشدارها، همچنان در حال آماده سازی است.
سمنان که روزی خوابیدن در پشت بام ها و دیدن ستاره ها و چرخیدن در بین باغ ها و جوی هایش آرامش بخش اهالی آن بود، امروز باید برای تعطیلی مدارس و هشدارهای عدم خروج از منزل برنامه ریزی کند و قرار هم نیست وضعیت از این بدتر نشود!
به راستی چه باید کرد تا کمتر سلامت جامعه و استانمان به خطر بیفتد و راهکار هایی عملیاتی را پیش گرفت؟ آیا باید هر سال به تعدادی توصیه و تعطیلی بسنده کنیم و امیدوار به نزول باران در مواقعی که ما می خواهیم باشیم؟ نقش مسئولان ذیربط در این خصوص چه می شود؟ تکلیف مجوزهایی که یکی پس از دیگری برای کارخانجات آلاینده صادر می کنند چه می شود؟ واحد‌های آلاینده چه تعداد هستند و چرا اکثر مواقع با جریمه همه چیز حل می گردد؟ اصلا این تعداد کارخانه فعال در استان منافعشان به اندازه ضرر و زیانشان برای استان است؟ چه قدر منابع مالی این کارخانجات در استان گردش دارد؟ چه تعداد از متخصصان استان در این واحدها مشغول به کار می شوند؟ تکلیف خودروهای دودزا و آلوده چه می شود؟ طرح خودروهای فرسوده به کجا انجامید و چه قدر با قدرت دنبال می شود؟ چه قدر از شهرها و استان ما به فضای سبز تعلق گرفته است و می تواند در پاکسازی نقش داشته باشد؟ باغات ما چه حجمی از آنها باقی مانده است و آب کافی برای سرسبزی وجود دارد؟
تمام این سوالات می تواند حلال مشکلات آلودگی هوا در استان باشد، به شرطی که منطقی، قانونی و با نگاه سلامت شهروندان به آن نظاره گردد و سفارش و رانت و آمارهای خوش رقصی در اولویت نباشد و رانت بر قانون غلبه نگردد.می توان زین پس شهر را آلوده نکرد و مقابل مجوزهای آلاینده زا ایستاد. می توان برای واحد های آلاینده برخوردی جدی تر قائل شد و تعارف را کنار گذاشت.می توان بافت باغی استان را احیا کرد و استان را تسویه کرد.می توان طرح جمع آوری خودروهای فرسوده را جدی و عملیاتی پیگیری کرد و دهها کار مفید و ضروری دیگر که همت مسئولان را می طلبد و وجدانشان برای نجات هزاران شهروند استان…

payamgooyesemnan