امروز جمعه ۱۰ مرداد ۱۴۰۴
یادداشت روز به قلم جواد میرحاج؛

مقایسه ای که بر فقر کارگران می افزاید!

ابتدا بنویسم که اوضاع و احوال جماعت حقوق بگیر ثابت اصلا خوب نیست و کارمند جماعت هم مشمول همین ماجراست حال اگر عده ای خاص بدلایلی وضعشان خوب است آنها استثنا هستند!
کد خبر: 20960
زمان انتشار: ۲۱ فروردین ۱۴۰۳ - ۱۸:۵۰ بعد از ظهر -
399 بازدید

یادداشت روز به قلم جواد میرحاج؛

مقایسه ای که بر فقر کارگران می افزاید!

ابتدا بنویسم که اوضاع و احوال جماعت حقوق بگیر ثابت اصلا خوب نیست و کارمند جماعت هم مشمول همین ماجراست حال اگر عده ای خاص بدلایلی وضعشان خوب است آنها استثنا هستند!
اما این روزها با افزایش رقمی ناچیز به حداقل حقوق کارگران میبینیم و می شنویم که برخی با مقایسه کارمند و کارگر در صدد توجیه روال موجود هستند تا بگویند وضع کارگر خوب است! یکی از کسانی که بر این قیاس ناموزون تاکید کرد وزیر کار بود. او که از جزییات زندگی کارگران بی خبر بوده و تمام رزومه اش چند سال کار در سازمان زندانهاست و با همین سابقه به وزارت کار رسید. در روزهای گذشته مدعی بوده که حقوق کارگر سی وپنج در صد اضافه شده و این درحالی است که این رقم نسبت به افزایش حقوق کارمندان بیشتر است!
واقعیت این است که نگاهی گذرا به ظواهر زندگی کارگر جماعت اعم از محل اسکان و میزان برخورداری این قشر خود حدیث گویایی از حال وروز این گروه است!
جای دوری نرویم در همین شهر کوچک و کم جمعیت سمنان معمولا محله های پایین شهر که از حداقل امکانات برخوردارند. شاهد ایجاد مجتمع های کارگر نشین هستیم که به تنهایی فریاد گر اختلاف طبقاتی موجود در جامعه بوده و نشانگر تفاوت زندگی بین اقشار مختلف است !
این درحالی است که سالهای اول پس از پیروزی انقلاب هیچ تفاوتی در واگذاری زمین بین قشرهای گوناگون برای ساخت مسکن نبود!
آنچه این روزها علاوه بر سختی معیشت بر رنج کارگران می افزاید، عدم اطلاع دقیق افکار عمومی از زندگی این قشر است. بارها گفته ونوشته ام اگر دربین تمام کارمندان جستجو کنیم کمتر کسی را می بینیم که مثلا با سابقه ی کاری حدود بیست سال فاقد مسکن باشد؛ اما به وفور کارگرانی وجود دارند که بعد از نزدیک به سی سال کار هنوز مستاجرند!
ناتوانی در اخذ تسهیلات بانکی برای کارگران یکی دیگر از گرفتاریهای این گروه است. به عنوان مثال در هر بانک و یا موسسه ای که تسهیلاتی اعطا میشود فقط کارمندان میتوانند به عنوان ضامن تعهد داده وتقریبا هیچ بانکی کارگر جماعت را بعنوان ضامن نمی پذیرد!
مثالهایی از تفاوتهای موجود در برخورداری های بین کارگر وکارمند موید آن است که در قیاس این گروهها با هم ،افزایش ناچیز دستمزد را نباید ملاک قرار داد.
در همین ماه مبارک رمضان اعلام شد روزهای پس از شبهای قدر کارمندان با یکی دو ساعت تاخیر سر کار حاضر شوند. اما انگار نه انگار که کارگرانی هم در این جامعه زندگی کرده ودر مراسم شبهای قدر شرکت کرده اند!
در ایام جانسوز کرونا درحالی که کارمندان با انواع و اقسام روشهای حفظ ایمنی سر کار حاضر میشدند، شاهد تجمع تعداد زیادی کارگر در جای جای کشور بودیم وکسی خیلی در بند ایمنی کارگران نبود!
به واقع اگر بخواهیم تمام امکانات موجود وبهره مندیها بین کارگران را با دیگر اقشار قیاس کنیم با یک فاصله ی صفر وصدی مواجه خواهیم شد که متاسفانه تنها چیزی که به چشم می اید وحتی برخی رسانه ها هم به آن می‌پردازند همین رقم افزایش دستمزد میباشد!
اوایل پیروزی انقلاب اسلامی به واسطه ارزش های حاکم بر جامعه مدت کوتاهی وضع زندگی کارگران بهبود نسبی پیدا کرد که همان زمان افرادی با قیاس قرار دادن آن تقریبا تیشه به ریشه ارزشها زدند. به عنوان مثال دریافت پاداش سنوات خدمت یکی از شاخصه های ارزشمندی بود که درقانون کار برای کارگران لحاظ شده بود؛ اما با هجمه ای که به قانون وارد شد وبه تعبیری آن را سوراخ کردند این امتیاز کلا از کارگران حذف شد و این روزها درحالی که خیل کارمندان دولت هنگام بازنشستگی از این مزیت برخوردارند. تقریبا کمتر کارگری از این مزیت بهره مند میشود!
مثال های زیادی از محرومیت کارگران را میتوان برشمرد و آن را با دیگر اقشار مقایسه کرد که به نظر از حوصله خوانندگان خارج است!
اما وقتی رقم ناچیز افزایش دستمزد ملاک مقایسه قرار میگیرد دردی بر الام بی شمار کارگران می افزاید.
چند روزقبل در گفتگو با یکی از همکاران خبری عرض کردم این عدد سی وپنج درصدی که ظاهرا خیلی هم به چشم بعضی ها میاید، فقط به درد مانور رسانه ای میخورد چون که بسیاری از کارگران توان بهره مندی از آن را ندارند؛ دلیلش هم این است که بیش از شصت در صد نیروی کار کشور در کارگاههایی با جمعیت ده و پنج نفر شاغلند و در چنین اماکنی اصلا اصرار و اجباری به رعایت قانون و پرداختهای قانونی وجود ندارد! فلذا این رقم در خوش بینانه ترین صورت شامل حال بیست الی سی درصد کارگران میشود و آن هم در کارگاههایی که کارفرمایان ناچار به رعایت ان هستند و یا براساس وجدان وانسانیت انرا مراعات میکنند!
مخلص کلام اینکه همین رقم ناچیز افزایش دستمزد که به طور قطع در ماههای اول سال تحت الشعاع تورم از بین خواهد رفت. مشکل اساسی کارگران است و مقایسه اش باعث افزایش فقر ونداری این قشر خواهد شد!
پس باید به هر نحوی از این قیاس مع الفارق احراز کرد!

 

اشتراک گذاری
 

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *