حکمرانی مطلوب با مدیران جدید!!

یادداشت روز به قلم سید رضا هاشمی؛

حکمرانی مطلوب با مدیران جدید!!

پس از انتخاب دکتر پزشکیان کاندیدای مورد حمایت اصلاح طلبان در مبارزات ریاست جمهوری و شکست اصول گرایان، علی رغم به صحنه آوردن تمام امکانات و ظرفیت های مختلف، صحنه سیاسی این پیام واضح را به حکومت داد که اکثریت جامعه خاموش (شصت درصد کسانی که در انتخابات شرکت  نکردند) و کسانی که به پزشکیان رای دادند از راه و منش سیاسی و اقتصادی و بین المللی اصول گرایان خسته اند و از آن دفاع هم نمی کنند و اکنون مردم با انتخاب تفکر اصلاح طلبی و رییس جمهور مورد حمایت اصلاح طلبان، باز هم منتظر هستند تا ببینند که آیا حکومت از آخرین ظرفیت های وفاق و اصلاح مورد نظر رییس جمهور بهره می برد یا باز هم کارها و دردهای مردم رها می شود و تمام عده و توان اصول گریان و کیهانیان مصروف  مسائل جزئی و تخریبی همانند موضوع خبرنگار زنی می شود که از کوچه و پس کوچه، خود را به کنفرانس خبری رییس جمهور رساند.

توسعه در کشور ایران هم فرمولی خارج از کشورهای متعارف مختلف دنیا ندارد. مدیران دولت های گذشته اساسا اعتماد به نفس در حل موضوعات کلان نداشتند. اعتماد به نفس حاکمان در حل مشکلات و جهش به سمت پیشرفت، اولین لازمه توسعه است. در عموم کشورها از جمله چین، اندونزی، هند، ویتنام، ترکیه، مکزیک و برزیل طی سال­‌های پس از جنگ جهانی دوم، همانند امروز ایران، دولت  نقش موثر و سنگینی بر صنعت، بانک‌داری، کشاورزی، سرمایه‌گذاری، آموزش و دیگر ارکان حکمرانی داشت. سیاسیون این کشورها همچون امروز ایران برای مدت‌ها، خود را به اندیشه‌هایی مانند دولت­‌سالاری، تمرکزگرایی، مدیریت عمودی، نهضت غیرمتعهدها و مبارزه با امپریالیسم مشغول کرده بودند. خروجی این سیستم عمدتاً به تداوم فقر، فاصله ی طبقاتی، ناکارآمدی، اتلاف منابع ملی و مهاجرت تحصیل کرده‌ها و فشار اقتصادی و گرانی و تورم شدید منجر شد.

اما برنامه ریزی، برای دست کشیدن از دولت سالاری و رعایت حال شهروندان به جای بهره کشی از آنان و خروج سیاسیون از تعصب های بدون پشتوانه و جداکردن اقتصاد از سیاست و اداره علمی اقتصاد کم کم زمینه ورود موثر بخش خصوصی به دنیای اقتصاد را فراهم کرد. در عرصه رقابت، اتومبیل های بهتری ساخته شد. بورس از سیاست بازی و حیاط خلوت دولت ها رها شد و کارایی واقعی خود را یافت  و کار و کارگر واجد ارزش اقتصادی شد. مالیات ها عادلانه تر توزیع شد. سوبسید ها و یارانه ها جلوه رفع فقر یافت و کشورها این گونه شدند که ایران امروز حسرتشان را می خورد. این رشد در سایه مدیران حکومتهایی اتفاق افتاد که کمتر به مناصب به عنوان یک طعمه نگاه می کردند و در سود و زیان فعالیتهای اقتصادی نفع عمومی را مدنظر داشتند، نه منافع صاحبان زر و زور و تزویر.

بنابراین اینکه چه کسی استاندار باشد یا فرماندار بعدی چه کسی است یا وزیر کار و وزیر اقتصاد و وزیر بازرگانی با چه تفکری باشد، بسیار مهم است. مدیران تعیین شده از سوی برنده انتخابات باید تفکری عمومی تر و فراتر از بله قربان گویان سابق باشند و راه و روشی در راستای حذف روش های سابق اداره کشور داشته باشند تا این کورسوی روشن امید دولت پزشکیان هم به فنا نرود.

همه می دانند که کسی غیر از ایرانی به داد این کشور نمی رسد. بهره گیری از ظرفیت های منطقه ای و جهانی لازم است؛ ولی زیربنای آن اصلاح تفکر انحصار و استبداد رای در درون است. کسانی که می خواهند قدرت نظامی و قدرت سیاسی و قدرت اقتصادی حتی در پیمان های  اقتصادی جزیی را برای خود حفظ کنند و آنچنان حتی در انتصاب های بخش خصوصی نقش ایفا میکنند که انگار مملکت را مال خود می دانند و به بخش خصوصی در حال نابودی امکان اظهار حضور و وجود اقتصادی را نمی دهند، قطعا خیرخواه ایران و ایرانی نیستند.

کم کردن تنش با دنیا تنها از کسی بر می آید که در سلسله افکار درهم تنیده و گرفتار در تعصبات مختلف خود اسیر نباشد. آیا در مدیران تغییر نیافته فعلی چنین افرادی را می بینید که عدم تغییر آنان کمکی بر توسعه نماید.

نگارنده امیدوار است سریعا با تغییر مدیران ناکارآمد فعلی، بذر امید در دل مردم ایران کاشته شود و با تلاش و همت عالی تمام ایران دوستان، این بذر آبیاری و محافظت و محصولی به نام رشد و توسعه را برای مردم ایران به ارمغان آرد.

payamgooyesemnan