خرداد پر حادثه!!

یادداشت روز به قلم علی سماکوش؛

خرداد پر حادثه!!

جنبش اصلاحات در ایران که با انتخاب سید محمد خاتمی به ریاست جمهوری ایران در سال۱۳۷۶به پیروزی رسید، رخدادی نو در سپهر سیاست بود که ریشه در تغییرات معنادار جامعه داشت.

تحولات پر دامنه اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی هرچند در سطوح رسمی به چشم نیایند اما در موقعیت‌های خاص سیاسی به زبان می آیند و گاه حماسه می آفرینند، چنان که در آن روز آفریدند.

بیست و هشت سال از آن تاریخ گذشت…! تا خرداد پر از حادثه به امتداد حوادث تلخ تقدیر تاریخی ما گره بخورد و قصه و غصه مردم در گذر زمان گم شود!! … تا نوستالوژی های خرداد طی شود و به تراژدی های آبان و دی برسد!

هسته نامرئی انتخابات ۷۶ را باید در شکل گیری تمایل جامعه به  «اصلاحات» و سازگاری اندیشه پیروز آن با این خواست تاریخی دانست. دوم خرداد چیزی نبود جز حدیث یا گفتمان بیداری و دینداری و آزادی خواهی و استقلال طلبی و پیشرفت جویی ملت و بروز مقبولیت حدیث سازگاری و آزادی و مردم سالاری.

اصلاحات، گفتمانی بود که با طرح ضرورت استقرار جامعه مدنی، تکیه بر رای مردم و انتخابات آزاد، و ملازم بودن حق و تکلیف شهروندان و حکومت رویکردها و سازو کارهای جدیدی را هم در سطح حکمروایی و هم در سطح سیاست ورزی مطرح می کرد.

اما تاریخ نمی دانست که سه دهه بعد لایه های پایین جامعه شعار داد : « اصلاح طلب، اصول گرا… دیگه تمومه ماجرا»… تا فریاد بزند زیر علم هیچ جناحی سینه نمی زند!

تیترهای آرمانی پودر شد و به هوا رفت!… امیدها… آرزوها… جوانی ها… زندگی ها دود شد و به هوا رفت!

این یک اتفاق ساده سیاسی نبود بلکه محصول تمایل به تغییر و اصلاح رویکردها و رویه های حکمرانی در قبال جامعه جوان، آموزش یافته، آگاه شده به حقوق خود، پرسشگر، آزادی خواه، عدالت طلب، ارتباط و آشنا به اقتضائات عصر پرشتاب ارتباطات و جهانی شدن بود.

نه جامعه مدنی محقق شد نه مدینه فاضله ای به وقوع پیوست!… هرچه بود گسست و شکست!

دوم خرداد به هزاران فریاد بدل شد که دردش از نگرانی جامعه مدنی به گرانی آب معدنی رسید!

از مطالبه دموکراسی متعالی به داشتن یک زندگی معمولی!

در این سه دهه تنها جامعه به دهک ها تقسیم و تفسیر شد و کسی به یاری مردمی مغموم و و سرخورده نرسید! کسی به جامعه سلام نکرد!… هرکس جامه خویش از پارچه قدرت دوخت و فرصت ها را سوخت…

تنها حسرت ماند و مردم زخمی و خسته و شکسته از شکفتن ها! مردمی سرخورده و سردرگم که در غبار و غم و تاریخ گم شده اند!

ارغوان! شاخه همخون جامانده من!… آسمان تو چه رنگ است امروز؟… و می رود تا به خاطره ها بپیوندد… خاطرش سبز باد!

ما همواره سوگوار امیدهای خویشیم…

payamgooyesemnan