یادداشت روز به قلم محمد علیان؛

دولت سیزدهم و فشار اقتصادی

همان طوری که روزهای انتخابات ریاست جمهوری مناظره های کاندیداها در سیمای کشور به صورت زنده شاهد بودیم بحث داغ روز هر کدام در محور اقتصاد پویا و کاهش رشد تورم و مشکل مسکن می چرخند که دغدغه اصلی همه اقشار مختلف مردم بویژه طبقه کم درآمد جامعه و بازنشسته ها بود . روزهای آغازین به قدرت رسیدن دولت سیزدهم آینده ای درخشان اقتصادی و تثبیت قیمت های ارزاق عمومی بالاخص گوشت سفید و قرمز ، نان ، میوه ،حبوبات و . . . متصور بود . ولی بعد از مدت کوتاه نرخها به صورت صعودی و غیر تصور مصرف کننده افزایش یافت . گرچه هنوز دست سیاه و پلید محتکران و مافیای اقتصادی در چرخه بازار تولید ، نرخگذاری و مصرف کوتاه نشده اما دولت فعلی هم گویا چندان مبارزه اصلی با گرانفروشی ، محتکران و تورم در برنامه های کوتاه مدت یا بلند مدت ندارد مضافا در این شرایط دشوار که تعداد بیشماری از کارخانجات و شرکت های تولیدی و حتی واحدهای صنفی کوچک وابسته به دلیل تحریم تعطیل و سیل جوانان بیکار و جویای شغل مناسب به بازار کار سرازیر شده است . دولتمردان ذیربط که متولی رسیدگی به این امور مهم یعنی کنترل و نظارت نرخها و راه اندازی مراکز صنعتی در تولیدی هستند دستان مبارک خود را سایبان چشم خود کرده فقط نظاره گر ماجرا پشت میز ریاست و صندلی قدرت آرام نشسته اند و در گفتگوها و مصاحبه های رسانه ای مقابل دوربین و چشم میلیونها هموطن فهیم با ژست سیاسی همچنان شعار همیشگی سر می دهند و مردم را به وعده و وعید دلخوش می کنند . ولذا این در شرایطی است که گرانی ، بیکاری ، تورم سرسام آور به صورت گره کور جامعه نمودار است . ولی یقه سفیدها انگار دراین مملکت با مردم و در کنار مردم زندگی نمی کنند که خبر از رنج میلیونها انسان دردمند ندارند که چگونه با فقر و نداری در نهایت تنگدستی امورات خود و خانواده را با نجابت می گذرانند و در آتش اختلافات طبقاتی و نامساوات اجتماعی می سوزند و دم نمی زنند . به قول ناپلئون بناپارت من از قیام گرسنگان می ترسم .

متاسفانه در تیم دولت سیزدهم در بخش اقتصاد ، مسکن نه اینکه کار به دست کاردان سپرده نشده بلکه اکثر مدیران طراز اول در دولت های قبل دارای پست حساس در مصدر امور بودند که پس از چهار دهه هیچ مشکل اساسی را ریشه ای حل نکردند و پیرترین دولت ، حاکمان فعلی می باشند . حال چرا و به چه دلیل استعدادیابی و جذب نخبگان یا به عبارتی جوان گرایی در دولت سیزدهم صورت نگرفت این پرسش تاکنون بی پاسخ مانده است که همین عدم پاسخگویی شفاف بر بی اعتمادی مردم بر دولت می افزاید که نمونه آن قهر ملی بود که عدم مشارکت ۷۰% از واجدین شرایط در انتخابات ریاست جمهوری ، نشان از بی تدبیری مدیران ناکارآمد بود . یکی از شعارهای جناب رئیسی ساخت و ساز یک میلیون مسکن در سال بود که این مشکل همچنان سر راه افراد بی خانمان و خانه به دوش بویژه جوانان قرار گرفته که هر روز با رشد بی رویه نرخ مسکن ، زمین و مصالح ساختمانی روبرو هستند که آرزوی خانه دارشدن در این وضعیت آشفته بازار و هرج و مرج اقتصادی شبیه خواب و خیال است و سرابی بیش نیست . حال از افزایش قیمت چندین برابری خودروها بگذریم که در این مقوله نمی گنجد اگر شعار ساخت یک میلیون مسکن در سال به عمل مبدل شود که محال است چنین دگرگونی تحقق یابد مافیای مسکن عین اژدها ، دهان باز می کند و طبقه ضعیف جامعه را در کام می بلعد . کمااینکه تاکنون نرخ مسکن و زمین در تسخیر باندهای مخوف و دلال بازی آنهاست که نزدیک به حاکمیت سالهای سال در جامعه با میلیاردها دلار سرمایه بادآورده بی حساب و کتاب می تازند و هیچ ارگانی نه اینکه دخالت ندارد بلکه نظارت هم ندارد و فشار بی حد این افزایش نرخ رهن ، اجاره و یا خرید مسکن بر دوش قشر کم درآمد بویژه کارگران بیکار رانده شده از شرکت ها و کارخانجات است که آواره و سرگردان در چهارراههای حوادث روزگار فقر زده زیر چرخهای زندگی له و نابود می شوند .

در این چند ماه اخیر اگر ارزش ریالی اجناس ،کالا ، ارزاق خوراکی و مصرفی مایحتاج روزمره مردم را ارزشیابی کنیم که به چندین برابر قیمت افزایش داشته همین گرانی بار گرانی است سر سفره کوچک قشر آسیب پذیر جامعه ، ضربه مهلک هم به اقتصاد کشور بویژه مصرف کننده وارد می آید که قدرت خرید سلب شده است و این زخم اجتماعی و رنج همگانی صدچندان نمودار است . امیدواریم در آینده نزدیک وضعیت نابسامان معیشتی ملت سرافراز ایران بهبود و مردم به حداقل رفاه نسبی زندگی دست یابند .

payamgooyesemnan