یادداشت روز به قلم محمد علیان؛

دستگیری از نیازمندان و وظیفه دولت و مردم

ماه مبارک رمضان ایام پرخیر و برکت ، ضیافت به درگاه خالق هستی است . همه سحرخیزان با شب زنده داری با دلی شکسته از صمیم قلب و خلوص نیت سرسفره الهی نشسته تا اوضاع و احوال گرسنگان و فرودستان جامعه را لمس و درک کنند بویژه طبقه ضعیف و دردمند که برای کسب لقمه ای نان حلال در این آشفته بازار گرانی که هر روز خود را با غصه و مرگ دست و پنجه نرم می کنند ، فرجی حاصل شود . این روزها جمع کثیری از خانواده های نجیب و آبرومند ، بدون داشتن هر گونه درآمد و شغل ، درمانده حتی در تهیه نان خالی ناتوان هستند که تعدادشان فزون از شمار است . این واقعیت را در اجتماع امروزه نمی توان نادیده گرفت . صف طولانی هر روز مغازه های نانوایی که به صورت « صلواتی » نان را به مشتریان عرضه می دارند نشان از فقر عمومی است و پیام آور بی عدالتی و بی ثباتی کشور است که این وضعیت نگران را با چشمان خود می بینیم ولی به روی مبارک خود نمی آوریم که گروه عظیمی از مردم آبرومند همچنان در فقر مطلق در حسرت یک وعده غذای گرم می سوزند . روزهایی که از نان صلواتی خبری نیست خلوت بودن مغازه نانوایی ها ، گویای تهی دستی قشر آسیب پذیر می باشد که باید امروز برای درمان این بیماری لاعلاج همگانی که هر روز ابعاد گسترده ای به خود می گیرد کوشید چون فردا دیر است . گرچه رئیس دولت سیزدهم وعده ریشه کنی فقر تا پایان سال ۱۴۰۰ را به مردم مژده داده بود اما نه اینکه چنین اتفاق غیر باور رخ نداد بلکه سال جدید ، کلیه اجناس ، کالا ، ارزاق خوراکی و مصرفی به رشد چند برابر قیمت رسید و تعجب و حیرت همگان را برانگیخت و لذا همین سیاست نافرجام از اعتماد عمومی کاسته شد . اگر به چند سال عقب برگردیم خیرین خوشنام شهرهای استان در هر محله فقیر نشین حتی روستاها ، مبادرت به تاسیس انجمن خیریه یا موسسات عام المنفعه نمودند که در ایام سال بویژه ماه مبارک رمضان طبقه مستمند را تحت پوشش یا چتر حمایتی خود قرار داده و با هدیه سبد کالا اعم از برنج ، روغن ، مرغ ، رب ، و . . . در ثواب روزه داری سحرخیزان برای اندوختن توشه آخرت و صالحات و باقیات سهیم بودند و این فرهنگ غنی و ارزشمند هر روز وسعت داشت . حتی گروهی از افراد نیکونهاد و خیراندیش بن کاغذی « گوشت یا نان » که در اصطلاح « بیجک » می گفتند به صورت نامحسوس تحویل خانواده های بی بضاعت می دادند که امروزه به دلیل اقتصاد بیمار و ناهمگون کشور موسسات خیریه مردم نهاد مسدود است و روزانه شاید صدها نفر از نیازمندان دست خالی به خانه های بی رونق خود باز می گردند . البته آن دوران حواله های زیادی از طریق دبستان ها به صورت محرمانه به خانواده های کودکان تحویل داده می شد . در این شبهای ماه مبارک رمضان در برخی نقاط مشاهده می شود افراد متمکن برای پذیرایی از هم کیشان و دوستان خود در سالن های مجلل شهر سفره افطاری با هزینه چشمگیر می گسترانند . امید است مورد قبول حق تعالی قرار گیرد اما در بیرون از سالن ، تعدادی گرسنه در حال کاویدن سطل های زباله هستند تا با یافتن لقمه ای از پس مانده غذاها شکم خود و فرزندان را سیر کنند ولذا این صحنه عجیب و غریب ، عین گلوله آتشین راه گلوی هر انسان با احساس را می بندد که هر کدام از ما به وضوح دیده ایم . گاهی اوقات دختران جوان هم در بین کاوشگران سطل های آشغال شهری مشاهده می شود . این رنج برای هر یک از هموطنان ما قابل توجیه نیست . سفره های آنچنانی افطاری با هفت مدل غذا ، خورشت ، دسر ، سوپ ، گوشت ، مرغ ، ماهی ، کباب ، سالاد فصل و . . . در انتظار شنیدن ربنا می باشند گروهی از انسان های گرسنه در چند قدمی تالارهای غذاخوری ، چشم های بی رمق خود را به خودروهای چند ده میلیاردی می دوزند . براستی درک کردن حال و احوال گرسنگان چگونه است ؟ آیا شایسته نبود در این ماه پرفضیلت ، دولت با این همه درآمد سرشار نفتی و غیرنفتی برای حمایت از خانواده های مستضعف سبد کالا اعلام می کرد ؟ برخی از ادارات برای کارمندان خود حتی بازنشسته ها چنین امتیازات یعنی سبد کالای حمایتی ماه مبارک رمضان فراهم نمودند ، هر چند که حق مسلم آنهاست و باید بیشتر و عالیتر هم حمایت نمود و نگارنده هیچ بحث و اعتراض نداشته و ندارد ، اما افراد عادی جامعه مگر محتاج به این سبد کالا نیستند ؟ مردم فهیم ما هیچگاه از کمبود گلایه ندارند ولی از تبعیض رنج می برند . بیاییم تبعیض را ازبین مردم کشور براندازیم .

payamgooyesemnan