یادداشت روز به قلم محمد علیان؛

دانش آموزان امروز ، سازندگان فردا

امسال دانش آموزان این قشر عظیم و پرانرژی جامعه ما ، سه ماه تعطیلات تابستان را با بی حوصلگی و بی برنامگی روزهای گرم را پشت سر گذاشتند که وقت گرانبهای نوجوانان و جوانان به بطالت و بیهودگی گذشت . در این روزها خود را آماده می کنند تا با شادمانی و شعف به استقبال ماه مهر و بازگشایی مدارس رفته که بوی عطر دل انگیز علم و دانش اندک اندک به مشام می رسد و فضای کشور را با هیاهوی تازه و خاطره انگیز ، رنگ و بوی دیگر به خود می گیرد .

گر چه برای اولیاء پرهزینه ترین ماه سال است که باید برای فرزندان خود در آین آشفته بازار اقتصادی و تورم وانفسا که در تامین مایحتاج روزانه خود با این درآمد اندک ناتوان هستند اما پرداخت هزینه های ثبت نام مدارس ، کیف ، کفش ، لباس فرم ، مانتو ، لوازم التحریر ، کتاب درسی و . . . کاری است کارستان که واقعا برای خانواده های تهی دست بسیار دشوار و غیرباور است ، همچون غم سنگین در سینه تنگ دارند که چگونه باید کودکان یا نوجوانان خود را به مدارس بفرستند تا چرخ نیلوفری را به زیر آورند . شاید با موسیقی کلام خوش معلم ، جان تازه ای در کالبدشان دمیده و پنجره ای روشن به سوی جهان بینش و آگاهی بگشایند . با توجه به اینکه در متن قانون اساسی تحصیلات در مدارس دولتی رایگان است ، هر کدام از مراکز آموزش برای ثبت نام دانش آموز ، مبلغ قابل توجهی در این شرایط دریافت می دارند .

شاید جمع کثیری از اولیا ، خود مستحق هر گونه مساعدت و کمک های مالی و مردمی هستند . هر چند امسال با افزایش بی رویه نرخ کیف ، کفش ، لوازم التحریر و . . . روبرو شده ایم و بدون کنترل و نظارت در بازار و فروشگاههای دولتی به فروش می رسد ، اما خانواده هایی که فاقد درآمد ماهیانه بوده و سرپرست خانواده و بیکار می باشند چگونه باید حیثیت اجتماعی خود را در جامعه محفوظ نگه دارند تا فرزندانش در دبستان و دبیرستان شرمسار دوستان نشوند ؟ حال از هزینه های گزاف ایاب و ذهاب ، شام ، خوراک روزانه بگذریم که در این مختصرمقوله نمی گنجد . آیا نوجوان با آن غرور می تواند با شلوارهای وصله دار و کفش های پاره راهی دبستان شود ؟ در سالهای قبل از طریق موسسات خیریه مردم نهاد که توسط افراد خیراندیش و نیکونهاد هزینه های جانبی تامین می شد در حال حاضر تعطیل یا رونق فعالیت سالهای قبل ندارند که هرگونه خدمات رسانی اعم از کیف ، کفش ، لباس و . . . رایگان اما به صورت محرمانه در اختیار خانواده های ضعیف جامعه قرار می گرفت . به طوری که خود دانش اموز هم از این مساعدت خیرین آگاه نبود که چگونه به خانواده اش از کدام کانال می رسید . ولی امسال به دلیل گرانی های نفس گیر اجناس ، کالا ، ارزاق عمومی ، آمار خدمات رسانی و وضعیت نقدینگی موسسات خیریه شهرهای استان نه اینکه رضایت بخش نیست بلکه به تعطیلی انجامیده است و صدای زنگ خطر به گوش می رسد که شاید یکی از دلایل بی انگیزه بودن دانش اموزان در کلاس درس و افت تحصیلی همین فقر عمومی است که گریبان جمع کثیری از خانواده ها را می فشارد و سدی سرراهشان قرار دارد .

اول مهر ماه روز بازگشایی مدارس که بوی عطر دلنشین آموزش و تربیت و پرورش به مشام  ما می رسد و سرمست می شویم برای خانواده های فرودست روز های عزاست که ماتم می گیرند . با توجه به اینکه بیکاری و فقر در اکثر مردم جامعه حاکمیت دارد . البته نمونه های زیادی در گوشه کنار سراغ داریم که غم نان دارند . فراموش نکنیم در سالهای قبل توسط مدیر دبستان ها به طور محرمانه ، خانواده های بی بضاعت مورد شناسایی قرار می گرفتند و از طریق حواله همان مدرسه به طور آبرومند ، برای دانش آموزان ضعیف که بنیه مالی نداشت لوازم تحصیل مورد نیاز تهیه می شد . ولی امروزه با این وضعیت اقتصادی بیمار جامعه و اختلاف طبقاتی و تفاوت درآمدها و حقوق ها فقط باید به آمار اولیای سرمایه دارهای متمکن اشاره کنیم که برای فرزندان برومند خود دبستان یا دبیرستان غیرانتفاعی در شمال شهر می سازند . از طرفی دیگر دانش آموزان بی بضاعت یا کم بضاعت در کشور ما فزون از شمارند .

به راستی چگونه باید معضل فقر را در جامعه بویژه طبقه آسیب پذیر دانش آموز را کاهش داد که میلیونها نفر راهی آموزش علم می شوند تا فردای ما را بسازند ؟ مگر سرنوشت آینده کشور عزیزمان به دست توانای همین کودکان امروز نیست ؟ سازندگان فردا چه کسانی هستند ؟

payamgooyesemnan