اگر باد بکارید، طوفان درو می کنید!

یادداشت روز به قلم سید رضا هاشمی؛

اگر باد بکارید، طوفان درو می کنید!

در دنیای مدرن امروز و در حکومت‌های مختلف، منتقدین را با استدلال و با روش‌های تشریح و تبیین موضوع مورد نقد، ساکت نمی‌کنند. تبلیغات جای همه در نظام‌های مزبور کار می‌کند. با تبلیغات کالا می‌فروشند و با تبلیغات شرکت‌ها رقیب را ورشکست می‌کنند. با تبلیغات نمایندگان دروغین به مردم معرفی می‌کنند و به مجالس و پارلمان‌ها می‌فرستند تا چند روزی بیشتر حکومت کنند. با تبلیغات چشم مردم را به سوی موضوع و موضعی خاص هدایت می‌کنند تا آنچه که لازم است را مردم ببینند و آنچه را که لازم نمی‌دانند از چشم و نگاه مردم دور کنند. مثلاً تصوری که از هر یک از کشورهای غربی به ذهن متبادر می‌شود اینکه کشورهایی پر از زرق و برق و رفاه و آسایش است؛ در حالی که سیاستمداران کشورهای مزبور چشم خود را بر فقر و تبعیض و ظلم و فساد مخصوصا نسبت به مهاجرین می‌بندند تا به واسطه تبلیغات صدای خرد شدن استخوان‌های کثیری از مردم و ناامیدی جوانان و نسل نوپای جامعه دریافت نشود.
در این کشورها و بعضی از کشورهای جهان سوم، متملقان و چاپلوسانی هستند که حاکمان را معصوم و دین باور و حتی کشیشان را الهی و مقدس می‌شمارند که اصلاً تصور ذهنی از حاکم ظالم در ذهن ملت نقش نبندد و حاکمان را مردانی عزلت نشین و معنوی و غصه خوار مردم نشان دهند. در ممالک مزبور مردم غنائمی هستند که امکان دفاع از خویش را به لحاظ وجود نمایندگان پارلمان خودفروخته ندارند. کمتر می‌بینید که در این گونه حکومت‌ها، آزادگانی در لباس منتقد آزاد باشند و منتقدان یا در زندان در حال راه رفتن می‌میرند یا توسط نهادهای حکومتی توسط عناصر خودسر حکومت مثله می‌شوند و یا توسط مهاجران کشته می‌شوند؛ اما این حکومت‌ها قطعاً نمی‌توانند دوام دائمی داشته باشند و نهادهای امنیتی تحت تسلط این حکومتها، با تجسس ظالمانه در زندگی شخصی منتقدین با قضاوت‌های یک سویه خویش، سعی در ساکت کردن منتقدان دارند تا منتقدی دم برآورد دوربین‌ها و شنودها نکات تاریک زندگی منتقد و حریم شخصی وی را برای عالم و آدم روشن می‌سازند تا شاید با بدنام کردن منتقدان با هر بهانه ای بتوانند آن منتقد را ساکت کنند
در کشورهای ظالم حتی به یک منتقد درس خوانده، کرسی تدریس یک دانشگاه درجه چندمی هم نمی‌دهند و یا در مناصب اداری وی را تائید نمی‌کنند. در این کشورها منتقد باید خفه شود و از خفگی بنشیند و دم بر نیاورد.
داغ و درفش و زندان نهایت کار منتقدین است؛ اما این روش‌ها جواب نمی‌دهد و انباشت نارضایتی‌ها کار را به جایی خواهد کشاند که با مرگ یک انسان یا افزایش قیمت یک کالا طبقه ضعیف و ناراضی خواب را از چشم حاکمان می‌ستانند.
حکومت‌ها اگر قصد بقا دارند باید از حجم تنفر و نارضایتی مردم بکاهند و گرنه نابودی چنین حکومت‌هایی قطعی است و بدتر از همه اینکه در چنین حکومت‌های ظالمی، به جای رفع اشکالات و کژیهای حکومت، آیینه تمام نمای نقد و انتقاد را می شکنند و راه برای تنفس مردم بسته می‌شود. خاموش کردن منتقد و خفقان با روش‌های ناجوانمردانه از جمله تبلیغ غیر واقع، اقدام به افترا به منتقدین، تاباندن نور به حریم شخصی و تاریک خانوادگی منتقد، همه و همه تقویت این حس مهم است که مردم و منتقدین سهمی از جامعه و حکومت ندارند و زمانی که مردم و منتقدین سهمی از جامعه نداشته باشند، قطعاً از حاکمان مربوطه عبور خواهند کرد.
در آن زمان نه موشک و نه قدرت ارتش و نه نیروی مخوف اطلاعات و امنیتی تحت نظر حاکمان به داد حکومت نخواهد رسید و زوال حکومت زمانی آغاز می شود که آن حکومت از باور و اعتقاد و ذهن و دلهای مردمش سقوط کند

payamgooyesemnan