یادداشت روز به جواد میرحاج؛

اعتراض مسالمت‌آمیز یا شیر بی‌یال و دم و اشکم!

در اصل بیست وهفتم قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران امده است

تشکیل اجتماعات وراهپیمایی ها بدون حمل سلاح ازاد است

امااینکه این اصل در کدام مقطع از تاریخ چهل وچند ساله جمهوری اسلامی به عمل در امده  پرسشی است که شاید پاسخی برایش نتوان یافت!

البته در مقاطع و جاهایی که هدف از انجام راهپیمایی حمایت و تقویت ظاهری  حاکمیت مثل ایام مناسبتی  بوده معمولا منعی برای انجام راهپیمایی به چشم نخورده است!

از انجا که بنده حدود بیش از سی سال سابقه کار خبری بویژه در حوزه کارگری دارم  به ندرت دیده یا شنیده ام که برای اعتراضات صنفی این قشر مجوزی صادر شده باشد  گواه این مدعا اعتراضات مکرر کارگران بازنشسته در سال جاری به جهت اجحافی بود که در حقشان روا شده بود  میباشد!

که تقریبا برای یکبار هم به این گروه اجازه ی تجمعی داده نشد اگرچه این عزیزان در ارام ترین ونجیبانه ترین فضا مطالبات خود را فریاد زده وبدون کوچکترین توهین به مقام ومسولی پیگیر حقوق قانونی خود بوده وانرا به نتیجه رساندند

واقعیت ان است که مهمترین واشکار ترین توجیه برای عدم صدور مجوز برای اعتراضات قانونی شرایط زمانی! بوده بطوری که مثلا جامعه کارگری هر زمان که خواستار تجمع برای بیان مطالبات صنفی خود شده با این پاسخ که الان شرایط اقتضا نمی کند ! روبرو شده ومجموعا طی چهل واندی سال اخیر هیچگاه شرایط برای تجمعی قانونی جهت براوردن مطالبات  اجتماعی وحتی صنفی مهیا نشده است!

تا اینکه در اخرین مورد پس از وقوع حادثه ای تلخ و فوت دختری جوان ، این اتفاق بهانه ای شد تا عده ای از مردم به خشم امده؛ بدون توجه به هرگونه محدودیتی دست به اعتراض زده ومتاسفانه شد انچه که نباید میشد!

از انجا که با وقوع چنین حوادثی امکان سو استفاده از تجمعات فراهم شده بود قطعا افرادی هم بدون کمترین دلسوزی بحال ملک وملت  وارد معرکه شدند وبه تعبیری دوغ ودوشاب یکسان شد!

مقامات دولتی وحکومتی اما با اینکه به اتفاقات روزهای اول بعد از حادثه خیلی وقعی ننهادند اما وقتی دامنه اعتراضات وبه تعبیر حکومتی ها اغتشاشات بالا گرفت اگرچه تلویحا پذیرفتند که باید در جاهای از رفتار خود تجدید نظر کنند اما همواره بر جدا سازی معترضان بر متعرضان تاکید کرده ودر خبرهای اخیر هم از قول مسولان شنیده میشودکه اگر چه خواستار تنبیه متعرضانند اما برای معترضان هم حقی قایل شده اندو بااین ادعا که فضا برای اعتراضات سالم فراهم است بنا دارند بر اوضاع مسلط شوند

نکته ای که این روزها مسولان جمهوری اسلامی باید بدقت بدان پرداخته وبرایش ارزش گذاری نمایند حکایت حق اعتراض مسالمت امیز مردمی است واینکه این حق در کجا وچگونه باید ادا شود!وساز وکار اجرای ان چیست؟

اگر روال مانند چهل سال گذشته باشد که اعتراضات در صورت وقوع ؛هیچ هرینه ای برای هیچ مقام ومسولی نداشته باشد که درب بر همان پاشنه خواهد چرخید

اگر اعتراضی منجر به توبیخ وتنبیه دست اندرکاری نشده وصرفا معترضان کلا به انگ جاسوس وضد انقلاب نواخته شوند این حرکت همان مصداق شیر بی ویال ودم واشکم خواهد بود که قرار نیست هیچ نیشتری زده وهیچ دردی تحمل گردد!

مخلص کلام اینکه اگر دست اندر کاران مملکت بنا دارند بطور جدی میان معترضان واشوبگران مرزی قایل شوند در اسرع وقت بابد حد وحدود اعتراضات مسالمت جویانه را تعریف وبطور قاطع باجرا در اورند درغیر اینصورت اگرچه وقایع اخیر به سکوتی دیگر منجر شوند قطعا این سکوت حکایت اتش زیر خاکستری خواهد بود که شعله ور شدنش خیلی  تر وخشک را از هم جدا نخواهد کرد

یقینا استفاده از اندیشه های صاحب نظران امور اجتماعی از هر طیف وگروهی میتواند کمک حال دولتمردان وحکام باشد!

قطعا انچه امروز راهگشای حل مشکلات است برخورداری از خرد جمعی واعراض از تک محوری است

به نظر میرسد اتفاقات رخ داده در این روزهای کشور تفاوتی اساسی با گذشته دارد پس علاج واقعه قبل از وقوع باید کرد!

payamgooyesemnan