فوتبال در سمنان؛ رویایی که هرگز واقعی نشد!

یادداشت روز به قلم مرتضی دهرویه؛

فوتبال در سمنان؛ رویایی که هرگز واقعی نشد!

بر پایه گزارشها و مطالعات رسمی، استان سمنان از جمله استانهایی است که مردم آن با پدیده افسردگی بیش از دیگر نقاط کشور دست و پنجه نرم میکنند. در چنین شرایطی، ورزش – و به ویژه فوتبال – با ظرفیت بالای خود در ایجاد شور و نشاط اجتماعی، میتواند درمانی مؤثر برای روح خسته جامعه باشد. فوتبال، فقط یک بازی نیست؛ بخشی از هویت اجتماعی، غرور شهری و امید نسل جوان است. اما افسوس که در استان سمنان این ظرفیت، سالهاست در غبار بی برنامگی و بی توجهی گم شده است.
جز تجربه کوتاه و زودگذر تیم استیل آذین در سمنان – که آن هم با تغییرات سیاسی از بین رفت – هیچگاه طعم حضور در لیگ برتر را نچشیده ایم. تیم هایی که در لیگ های پایین تر فعالیت داشتند، یا دچار سقوط شدند، یا از ابتدا اساساً ارتباطی با فوتبال بومی استان نداشتند.
نمونه آن تیم چالا سنگسر بود که بیشتر بازی هایش را در تهران برگزار کرد تا در خاک استان. این تیم نه تنها سقوط کرد، بلکه در سخت ترین روزهایش، عملاً تنها گذاشته شد. مدیر تیم امیر کسائیان ، نه تنها از سوی مسئولان حمایت نشد، بلکه حتی در تصمیم گیری های مربوط به هیأت فوتبال، نادیده گرفته شد. جای او را فردی گرفتند که تنها سابق های چند دقیقه ای در مدیریت یک باشگاه داشت، اما توانست وارد هیأت رئیسه شود؛ تنها به دلیل نزدیکی به حلقه تصمیم سازان.
در سوی دیگر، تیم امیران دامغان هم که شاید به نام بومی بود، عملاً متعلق به استان مازندران و شهر ساری بود و نه تنها نقشی در توسعه فوتبال استان نداشت، بلکه پس از سقوط به لیگ چهارم، در نهایت به لیگ استان هم تنزل پیدا کرد. تنها نکته قابل ذکر، فروش چندصد میلیون تومانی آن در آغاز بود که سودش عاید هیأت فوتبال شد؛ اما دستاورد فنی یا اجتماعی آن برای استان، تقریباً صفر بود.
حال باید پرسید: فوتبال استان سمنان کجاست؟ آیا صرف دعوت چند بازیکن به اردوهای استعدادیابی را می توان به عنوان موفقیت قلمداد کرد؟ آیا هنوز باید دلخوش باشیم به آمارهایی که در میدان واقعی دیده نمی شود؟
برای رسیدن به رشد واقعی در فوتبال، ابتدا باید مسئولان هیأت فوتبال استان به یک خود بازنگری جدی برسند. مسیر توسعه از جایی آغاز می شود که مدیران ورزشی به جای آنکه منتظر باشند دیگران خدمتشان برسند، شب و روز خود را صرف جلب اعتماد، جذب سرمایه گذار و فراهم سازی بستر برای ورود بخش خصوصی کنند. اینکه یک مدیر صرفاً در مسابقات حاضر شود، از خود تصویر رسانه ای منتشر کند، یا از ماشین اهدایی فدراسیون استفاده کند، به تنهایی معیار کارآمدی نیست.
غرور، آفت مدیریت است. آنکه مسئولیتی را می پذیرد، باید بداند که به معنای خدمتگزاری است، نه ریاست. مدیر فوتبال باید نوکر جامعه هدف خود باشد، نه سرور آن. احترام در فوتبال، با خدمت واقعی و فروتنی ساخته می شود، نه با عناوین و سمت ها. اگر فوتبالی ها، مربیان، بازیکنان و باشگاهها نباشند، هیأتی هم باقی نمی ماند که مدیری بر آن بنشیند.
هیأت فوتبال استان سمنان نیازمند پوست اندازی و تحول واقعی است. دیگر نمی توان با همان چهره های سه دهه پیش و بدون برنامه، انتظار معجزه داشت. هنوز هم برخی به جای اندیشه برای توسعه، به فکر جریمه تیم های بی اسپانسر و پس انداز در بانک هستند؛ رویکردی که بیشتر رنگ “کاسبی” دارد تا مدیریت ورزشی. فوتبالی که از درون به فکر درآمدهای بانکی باشد، بیرون از زمین بازی هم حرفی برای گفتن نخواهد داشت.

از سوی دیگر، بخشی از بحران فعلی فوتبال استان، نتیجه انتخاب های اشتباهی است که از سوی خود مسئولان هیأت فوتبال صورت گرفته است. مسئولیتی که هم افتخار دارد و هم پاسخگویی می طلبد. در همین راستا، یکی از نمونه های تلخ، اتفاقاتی است که در شهر گرمسار رخ داد؛ جایی که بر پایه اعتباربخشی و حمایت هیأت فوتبال استان، اعتماد عمومی مردم جلب شد، اما در نهایت با سرخوردگی و دلخوری جامعه فوتبالی آن منطقه به پایان رسید. آنچه بیش از شکست های فنی، یک ساختار را تهدید می کند، بیاعتمادی است؛ و این اعتماد وقتی بازمی گردد که مدیران، شهامت پذیرش اشتباه و عذرخواهی را داشته باشند.
پذیرفتن خطا، نشانه ضعف نیست؛ بلکه نشانه بلوغ مدیریتی و احترام به مردم است. اگر مسئولان هیأت فوتبال استان، در برابر انتخاب های نادرست گذشته سکوت کنند و از کنار خسارتئهای اجتماعی و روحی وارده به فوتبال دوستان بی تفاوت بگذرند، باید منتظر افزایش فاصله میان خود و جامعه هدفشان باشند.
این یادداشت نه از سر کینه ورزی، که تنها به نیت تلنگری نگاشته شده است؛ تلنگری به آنهایی که مسئولیت پذیرفته اند و روزی باید پاسخگوی وعده ها و عملکرد خود – نه فقط نزد مردم، که نزد خداوند متعال – باشند.

شاید فردا برای اصلاح دیر باشد، اما هنوز امید هست که سمنان نیز روزی طعم فوتبال حرفه ای را بچشد؛ نه فقط در قالب چند اردو و تمرین، بلکه در قامت یک تیم واقعی، روی یک زمین واقعی، مقابل چشمان هواداران واقعی.

payamgooyesemnan