یادداشت روز به قلم علی اکبر مختاری؛

دو قطبی کردن جامعه، تضعیف همبستگی ملی است

شرایط سخت تحریم با تصمیمات نابهنگام دولت همراه شده و با توجه به انباشت نارضایتی های گذشته وضعیت بغرنجی را شکل داده است. در این شرایط با رویدادهایی که در هفته اخیر در داخل کشور شکل گرفته نه تنها تلاشی برای مرهم گذاشتن بر زخمهای جامعه نیست بلکه دستگاههای تبلیغی با دوقطبی کردن جامعه  بر خشم و عصبانیت مردم افزوده اند.

یکی از این تصمیمات محیرالعقول که توسط بخش فرهنگی حاکمیت تجویز شده است مراسم جشن و اجرای سرود «سلام فرمانده» در ورزشگاه آزادی تهران است. از چندی قبل مقدمات اجرای این سرود در رسانه ملی و فضای عمومی و مدارس کشور مهیا شده است  ولی واکنش مطلوبی در رسانه های عمومی و شبکه های اجتماعی دیده نمی شود و در شرایطی که همه از درد و رنج گرانی و سختی معیشت مینالند ترویج چنین بسته فرهنگی دستمایه طنز و شوخی مردم شده و به سبب تجویزی بودن آن بیشتر موجب واکنش منفی مردم قرار گرفته است. در کنار تبلیغات پر سر و صدای دستگاههای تبلیغاتی برای اجرای سرود  مسئله ریزش ساختمان متروپل در آبادان و کشته شدن تعداد زیادی از شهروندان بیگناه که شهر آبادان را به شهر عزا تبدیل کرده است و بر مصائب مردم جنوب افزوده است در سکوت خبری بوده و از دیدگاه رسانه های دولتی و بخش فرهنگی حاکمیت چندان اهمیت ندارد.  عدم توجه به چنین موضوع مهمی که یادآور ریزش ساختمان پلاسکو در تهران است  و در مقابل اصرار بر سرود درمانی با دو قطبی سازی و بی حس کردن ادراک مردم مسلما به موضع گیری توده های عظیم مردم منجر شده و  موج های بحران اجتماعی را گسترده تر خواهد کرد.

دوقطبی سازی یکی از شگردهای دولت ها در هنگامه انتخابات است. در رقابتهای انتخاباتی نظام های سیاسی با برجسته کردن دو یا چند حزب و ایجاد موج های تبلیغی سعی دارند اکثر جامعه را در فضای انتخاباتی درگیر کنند و با شگردها و شوک های روانی جامعه را از حالت عادی و بی توجهی خارج سازد و  به مشارکت بیشتر در تعیین سرنوشت سیاسی هدایت کنند. ولی در شرایط سخت جنگ اقتصادی و تداوم بحرانها، جمع کردن عده ای در ورزشگاه و شادی کردن و سرود خواندن وقتی همه ناراحت و عصبانی هستند چه هدفی را دنبال میکند؟ این حرکت نابهنگام به جز واگرایی، انشقاق و تخریب همبستگی ملی نتیجه ای نخواهد داشت. به طور کلی وقتی جامعه نسبت به تصمیمات و  سیاستهای دولت بی اعتماد است مسلما گفتار درمانی و سرود خواندن، عامه مردم را پرخاشگر خواهد کرد.

جامعه مدنی شامل گروههای مردم نهاد، سمن ها، ورزشکاران، هنرمندان، ستاره های سینما و موسیقی بعنوان واسطه های بین توده عظیم مردم و حکومت میتوانند در بحرانهای داخلی و بن بستهای سیاسی اجتماعی چاره ساز و تاثیر گذار باشند. شوربختانه در دوره کنونی از این ظرفیت بزرگ استفاده نشده بلکه برخی از فعالین مدنی با ترفند های مختلف حذف شده اند.  در این شرایط، دولت که خود بانی وضع موجود است بجای اینکه پای خود را از تجویزکردن و بسیج کردن هواداران کنار بکشد و با فراخواندن جامعه مدنی و همه شهروندان در همفکری و همیاری در برداشتن موانع اقتصادی به یکتا انگاری در عرصه عمومی خاتمه بخشد، تصمیماتی اتخاذ کرده که بیشتر موجب وهن دولت و تحقیر ملت ایران شده است.

payamgooyesemnan