فوتبال استان سمنان، مضحکه عام و خاص فوتبالی های کشور

مسئولین دنبال پست و مقام؛ فوتبال در مسیر نابودی!

فوتبال استان سمنان، مضحکه عام و خاص فوتبالی های کشور

استان سمنان سال هاست علیرغم داشتن استعدادهای فراوان در سطح کشور حرفی برای گفتن ندارد و هر از گاهی فوتبالیست های این استان، وقتی برای انجام تست یا بازی در تیم های سایر استان ها می روند و در پاسخ به سوال مربیان و دیگران می گویند در استان سمنان فوتبال بازی می کرده ایم انگار نمی دانند استان سمنان در کجای نقشه جغرافیایی کشور قرار دارد!! این تفکر و برداشت دیگران مثل پتک سنگینی است که بر سر مربیان و زحمتکشان فوتبال استان کوبیده می شود؛ چون واقعیت خلاف این تفکر می باشد و در تمام شهرهای استان دارای پتانسیل و استعدادهای ناب و نهفته ای است که با نداشتن تیم مطرح ، عدم برنامه ریزی و عدم حمایت اسپانسرها و بخش خصوصی به هدر می روند و فقط از قاب صفحه جادویی تلویزیون نظاره گر هم سن و سال های خود هستند که فقط به خاطر حضور در استان های فوتبال خیز به تیم های بزرگ راه پیدا می کنند. اما در دو دهه اخیر گاهی جرقه هایی زده شد و تیم هایی توانستند نام فوتبال استان را مطرح کنند که بعد از مدتی با دلسردی و گلایه، عطای کار کردن را به لقایش بخشیدند که مهمترین آن در دو دهه اخیر می توان به حضور تیم استیل آذین در زمان حضور دکتر مصطفی کواکبیان به عنوان نماینده مردم در مجلس شورای اسلامی اشاره داشت که پای بسیاری از مربیان بزرگ و فوتبالیست های مطرح کشور را در سمنان باز کرد و علاوه برآن باعث توسعه در بسیاری از زمینه های دیگر شد. زمین چمن استادیوم تختی سمنان به یکی از بهترین زمین چمن های کشور همچون مخمل تبدیل شد و رختکن های جدیدی در این استادیوم ساخته شد که هنوز هم مورد استفاده قرار می گیرد؛ کلنگ زدن چند هتل و بهبود وضعیت اقتصادی، استفاده بهینه زمین چمن آزادی آموزش و پرورش در جنوب شهر و… . اما مزیت مهم این تیم حضور تمام بازیکنان و کادر فنی تیم در شهر سمنان برای زندگی بود و به راحتی می شد هومن افاضلی، فراز کمالوند و …مربیان دیگر را در میدان منوچهری هر روز صبح دیدار کرد؛ اما این تیم بعد از عدم حضور دکتر کواکبیان در مجلس با بی مهری مسئولین روبرو شد و از استان خارج شد یا تیم صنایع طلایی که با کادر بومی و نزدیک به هشت بازیکن بومی فقط با بدشانسی و کم آوردن سه امتیاز نتوانست از گروه خود صعود کند و اوج هنر این تیم نمایش خوب در مقابل تیم پرسپولیس تهران در جام حذفی با آن همه ستاره بود و از این تیم بازیکنان جوان به پله های ترقی رسیدند. تیم هف هم با حضور سه الی چهار سال در لیگ دو، موفقیت های خوبی را کسب کرد تا اینکه نوبت به تیم صنایع طلایی رسید که در آخرین سال حضورش به برخی دلال ها سپرده شده بود و تمرینات این تیم در شهر کرج و تهران دنبال می شد که مورد اعتراض مربیان بومی قرار گرفت و اتفاقات بعدی که بیشتر قصد نبش قبر آن را نداریم. اما این روزها شرایط خیلی غم انگیزتر و بدتر شده است؛ چون اوج هنر فوتبالیست های این شهر قهرمانی در مسابقات لیگ استان و حضور در مسابقات لیگ سه کشور می باشد. اگر چه بیش از بیست سال است که هیچ تیمی از استان سمنان به خاطر عدم وضعیت مالی مناسب، نتوانسته حتی از گروه خود صعود نماید ولی حداقل بازیکنان، کادر و تمام عوامل بومی شهرهای مختلف استان بودند. ولی در فصل جاری همین چند دلخوشی هم وجود ندارد. در سال گذشته تیم چالا سنگسر موفق به کسب عنوان قهرمانی استان و راهیابی به لیگ سه کشور شد؛ اما در حال حاضر مسئولیت فنی این تیم به تهرانی ها سپرده شده و تمام بازیکنان خارج از استان و حتی تمرینات هم در تهران برگزار می شود و فقط قرار است مسابقات تیم در سمنان یا مهدی شهر برگزار شود و یا اینکه گفته می شود بعد از سفر مهدی تاج به سمنان یک امتیاز تیم لیگ سه ای دیگر به استان داده شده است که این امتیاز به باشگاه امیران دامغان سپرده شده است. تیمی که در شهر ساری تمرین می کند؛ کادر فنی اش از مازندران است و بدون داشتن بازیکن بومی استان فقط قرار است برای انجام بازی به شهر دامغان سفر نمایند؛ که واقعا مایه تاسف و نگرانی های فراوان است که تمام انگیزه و دلخوشی از اهالی فوتبال استان گرفته شده است و قطعا تیم هایی که هویت بومی ندارند و هیچ ارتباطی با فوتبال استان ندارند و حتی تمرینات آنها خارج از استان انجام می شود، چه تاثیری می توانند در توسعه و پیشرفت فوتبال استان داشته باشند؟ جالب اینجاست که کک هیچ مقام مسئولی هم گزیده نمی شود و این مدیران دولت انقلابی مربوطه به ورزش چشم های خود را بر تمام واقعیت ها بسته اند ! اگر چه نمی توان از کنار چنین مدیریت ابتدایی مسئولین هیات فوتبال به سادگی گذشت ولی در عمل این ها کاری از دستشان برنمی آید؛ چون مالک های دو تیم به دنبال حفظ سرمایه و پول هزینه شده خود هستند و از نظر اقتصادی با دل سپردن به نیروهای خارج از استان برای منافع اقتصادی  خود دست و پا می زنند

لذا سوال اینجاست که چگونه استان های دیگر که دارای تیم های لیگ برتری، لیگ یک و لیگ دو هستند و حتی چندین تیم لیگ سه ای هم دارند باز هم می توانند از سهمیه و امتیاز استان سمنان استفاده و سرمایه گذاری کنند ولی استان صنعتی و پر از معادن سمنان نمی تواند؟ چرا مسئولین استان که هنر مدیریت شان گوش عالم و فلک را کر کرده است برای ورود صنعت به امر ورزش عاجز و در رنج هستند؟ استان سمنان بنا به گفته خودشان دارای نزدیک به دو هزار واحد صنعتی می باشد که بعضی از آنها در سطح کشور حرف اول را می زنند و همچنین دارای ششصد معدن که از خاک و مواد مختلف استان پول پارو می کنند ولی هیچ یک از آن ها در بخش ورزش فعال نیستند. البته دود و دم و آلایندگی بسیاری آز آنها برای مردم استان می باشد و حتی آب که مایه حیات می باشد را نیز در این استان به خطر انداخته اند ولی دریغ از خدمات اجتماعی مناسب برای مردم استان !!
آری کار به جایی رسیده که باید مورد تمسخر فوتبالی های کشور قرار بگیریم و خودخوری کنیم. حال شما حساب کنید این ۲۶۰۰ بخش صنعتی و معدن در هر سال فقط حقوق حداقلی یک کارگر را آن هم فقط در یک ماه برای ورزش هزینه کنند مبلغی معادل ۰۰۰/۰۰۰/۰۰۰/۲۶۰ خواهد شد که ورزش استان را متحول خواهد کرد تا ما هم مورد تمسخر فرار نگیریم.
و نکته پایانی این که این بی توجهی و عدم مدیریت باعث شده تا بسیاری از نوجوانان و جوانان برای موفقیت سرمایه پدر و مادر خود را به حراج گذشته و با دادن سرمایه زندگی خود به دلال های این رشته برای کسب موفقیت از استان خارج شوند تا شاید روزی به رویاهای خود برسند و در این میان مسئولین فقط به دنبال پست و مقام های بالاتری باشند!

payamgooyesemnan