امید و اعتماد جایگزین دریغ و افسوس

یادداشت روز به قلم ابوالقاسم کواکبیان؛

امید و اعتماد جایگزین دریغ و افسوس

بیش از دو سال قبل دولت سیزدهم با وعدۀ جراحی اقتصادی و بهبود وضعیت معیشتی مردم و شعارهایی چون ایجاد هزاران شغل برای جوانان، مسکن ارزان و ازدواج آسان، روی کار آمد و مردم امیدوار بودند این دولت قوی و انقلابی بتواند رفاه و آسایش را برای آنان به ارمغان بیاورد و دیگر از کلید دولت قبل مأیوس بودند که حتی با ارز ترجیحی ۴۲۰۰تومانی نتوانست قفل‌های مشکلات اقتصادی آنان را باز کند. تا آنکه پس از دو سال متوجه شدند در بر همان پاشنه ولی با سختی بیشتری می‌چرخد و با خود گفتند: «هرچه آید سال نو، گوییم دریغ از پارسال!»

تا جایی که بخش اعظم مردم برای خریدن بسیاری از اقلام خوراکی درمانده شدند؛ برای مثال، مصرف سرانۀ گوشت در کشور به نصف تقلیل پیدا کرد و آن ارز ترجیحی به ارز نیمایی مبدل شد و قیمت ارز آزاد ازجمله دلار دوبرابر شد و عده‌ای برای فریب مردم گفتند گرانی دلار و ارزهای دیگر بلاد ربطی به گرانی آذوقۀ مردم ندارد! آنان نمی‌فهمیدند اجزای اقتصاد همچون حلقه‌های زنجیر به هم پیوسته است و با گرانی دلار، قیمت خودرو که سهل است، قیمت کود باغبانی هم گران خواهد شد و هم‌اکنون که دلار آمریکا در کانال پنجاه‌هزار تومان جا خوش کرده و تقریباً به دوبرابر قیمت آخرین روزهای دولت قبل رسیده است، قیمت پنیر و ماست و شیر هم دوبرابر شده است و به‌طورکلی محتوای سفرۀ مردم هم نصف شده است و روزبه‌روز کوچک‌تر می‌شود؛ در نتیجه، آن وعده‌های دولت سیزدهم همه باد هوا بود!

هم‌اکنون سوءتغذیه سلامت و تن‌درستی مردم به‌ویژه کودکان را نشانه گرفته است؛ همچنین گفته می‌شود فقر و مسکنت گریبان درصد زیادی از مردم ما را گرفته به‌طوری‌که یازده‌میلیون نفر به تعداد فقرا افزوده شده است! این در حالی است که برخی از صاحبان تریبون به‌جای آنکه بر آتش رنج مردم آب بریزند، نمک بر زخم آنان می‌پاشند و هرکدام اظهار فضل می‌کنند و با هر سخنرانی‌شان وضعیت زندگی مردم بدتر و ارتباط ما با کشورهای دیگر وخیم‌تر می‌شود. یکی می‌گوید ما نیم‌ساعته گروگان‌های اسرائیلی را می‌کشیم و آن دیگری می‌گوید اگر جنگ غزه با رژیم صهیونیستی فرسایشی شود، به‌نفع ما خواهد بود! یکی راجع به توسعه در استان‌ها و شهرها در دو سال اخیر بحث می‌کند و آن دیگری دربارۀ پایان‌یافتنِ کار فلان پروژه بعد از سی سال، سخن می‌راند.

مسئولان ما فکر می‌کنند خدای‌ناکرده مردم دچار زوال عقل شده‌اند و خوب و بد را تمیز نمی‌دهند. آیا بازنشستگان و فرهنگیان و برخی از شاغلان مفهوم دخل و خرج را نمی‌دانند؟ آیا آنان از فرار نخبگان از کشور بی‌خبرند؟ آیا مردم از کم‌کاری ادارات و سرگردانی ارباب‌رجوع اطلاع ندارند؟ آیا مردم از اینکه نمایندگان مجلس نظارت صحیحی بر امور ندارند، گلایه‌مند نیستند؟ به‌راستی مگر کسب رضایت آحاد مردم از وظایف اصلی دولتمردان نیست؟ مگر رضایت خداوند از آنان منوط به رضایت مردم نیست؟ چرا این روزها همین که دو دوست همدیگر را می‌بینند، از هم سؤال می‌کنند بالأخره این گرانی و تورم به کجا خواهد رسید؟!

نگارنده از دست‌اندرکاران درخواست دارد به‌خاطر رضای خداوند سبحان خود را به خواب نزنید؛ چون مردم می‌دانند بیدارید و از وضع بازار و معیشت آن‌ها خبر دارید. ای دولت، ای وزیران، ای نمایندگان مجلس، به آن کسی که شما و ما را آفریده سوگند صاحب این قلم در پی سیاه‌نمایی نیست و بحث جناحی و حزبی ندارد؛ ولی بسیار با مردم در تماس است. کمتر کسی را می‌بینید که از وضعیت اقتصادی خود راضی باشد؛ مگر آنانی که از رانت‌های مختلف بهره می‌برند یا صاحب چندین شغل پردرآمد هستند.

تا دیر نشده، در پی جلب رضایت مردم باشید؛ حتی اگر برای پرشورکردن انتخابات پیش رو باشد، باید بیش از این‌ها به فکر فراهم‌کردن آسایش، آرامش و رفاه مردم باشید. بدیهی است مردمِ شاد، خوش‌حال، سرزنده و سربلند بهتر از مردم گرفتار، افسرده و سردرگریبان می‌توانند از خانوادۀ خود حمایت کنند. اگر هیچ کاری نمی‌کنید، تنها قیمت‌ها را به همان دو سال پیش برگردانید یا لااقل ارز و طلا و به‌دنبال آن، دیگر کالاها را به‌میزان افزایش حقوق یعنی همان ۲۰درصد گران کنید. حیف است این مردم باوفا را ناراضی نگه دارید. کاری کنید تا همۀ مردم خود را صاحب اصلی این مرزوبوم بدانند و به نمایندگانی رأی دهند که در رأس امور باشند و مو را از ماست بیرون بکشند. در پایان، امیدوارم که امید و اعتماد جایگزین دریغ و افسوس شود و همۀ ایرانیان از نعمت رفاه و آسایش برخوردار شوند.

payamgooyesemnan